หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 53

รษิกาค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของเลอศิลป์จากรายชื่อผู้ติดต่อในโทรศัพท์ของเธอ

เธอเก็บเบอร์ของเขาไว้เพียงเพราะเธอไม่อยากพลาดการติดต่อกลับของเขาตอนที่ไอรดาระหกระเหินออกจากบ้านไปในตอนนั้น

ตอนนี้รษิกาจำได้ว่าเธอได้บันทึกชื่อผู้ติดต่อของเขาเป็นคำว่า “ก”

หลังจากเปลี่ยนเป็นชื่อจริงของเขา รษิกาก็กดโทรออกไปยังเบอร์นั้น

เลอศิลป์กำลังจะออกไปตามหาไอรดาด้วยตัวเอง แต่ในขณะนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอ เขาก็ขมวดคิ้วก่อนจะกดรับสาย

“นี่ฉันเองนะ” เสียงของรษิกาดังมาจากปลายสาย

เลอศิลป์เย้ยหยันในใจเมื่อนึกถึงวิธีที่เธอหนีเอาตัวรอดไปจากเรื่องไร้สาระก่อนหน้านี้ “คุณต้องการอะไร?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบเดียวกับที่รษิกาใช้

รษิกาชำเลืองมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างๆ น้ำเสียงนั่นมันอะไรกัน? ฉันจะวางสายแน่ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้น!

“เมื่อเช้านี่ไอวี่มาหาฉัน คุณจะมารับเธอได้นะถ้าคุณว่าง หรือบอกที่อยู่ของคุณมาก็ได้ แล้วฉันจะพาเธอไปหาคุณที่นั่น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “บอกที่อยู่ของคุณมา”

“บ้านเลขที่สามสิบสอง สวนดาราวรรษ”

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็วางสายไปทันที

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกในขณะที่เธอเฝ้าดูหน้าจอโทรศัพท์เปลี่ยนเป็นสีดำ เธอหันไปหาเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ และพูดว่า “พ่อของหนูจะมารับหนู เป็นเด็กดีและกลับบ้านกับเขานะ โอเคไหม?”

ไอรดาพยักหน้า แต่ก็แอบครุ่นคิดเกี่ยวกับแผนการต่อไปของเธอ

ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้อยู่กับสาวสวยคนนี้และไม่ต้องการจะกลับไปเร็วนัก

แต่พ่อกำลังจะมาที่นี่ ฉันต้องทำยังไงดีถึงจะอยู่ต่อได้?

น่าเสียดายที่อชิมองความตั้งใจของเธอออกในทันที เขากอดอกพูดว่า “พ่อของเธอเกลียดแม่ของฉัน ดังนั้นเขาจะไม่ให้เธออยู่ต่ออย่างแน่นอน ฉันขอแนะนำให้เธอล้มเลิกความคิดนี้ซะ”

ไอรดามีสีหน้าเครียดเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น