หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 515

คิ้วของรษิกาขมวดเข้าหากัน ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ราวกับว่าเบนนี่สามารถอ่านใจเธอได้ เขาจึงเปลี่ยนคำพูด “คุณแม่ไม่จำเป็นต้องมารับทุกวันหรอกครับ แค่มารับจนถึงวันที่มีงานครบรอบ เท่านี้ก็โอเคแล้ว!”

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตอบตกลงออกไปว่า “อย่างนั้นก็ได้จ้ะ!”

คำตอบของเธอทำให้ใบหน้าของเด็กๆ เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ในทางด้วยกัน ความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเลอศิลป์ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเบนนี่ลังเล

เขารู้ว่าทำไมเบนนี่ถึงทำอย่างนั้นและเหตุผลที่รษิกาเห็นด้วยกับเขาอย่างง่ายดาย

เนื่องจากพวกเขากำลังจะซ้อมละคร จึงไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะต้องหลบหน้าเขาในตอนนี้

เมื่องานครบรอบสิ้นสุดลง เธอจะอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

เพราะรษิกากลับมาช้า ทุกคนจึงทานอาหารเย็นเสร็จตอนสองทุ่มกว่าแล้ว ด้วยเวลาที่เหลือมีจำกัด พวกเขาทำได้เพียงรีบซ้อมก่อนจะถึงเวลาที่เลอศิลป์จะต้องพาไอรดากลับบ้าน

เมื่อเธอลังเลที่จะกลับ รษิกาก็เกลี้ยกล่อมเธอด้วยรอยยิ้ม “เป็นเด็กดีนะไอวี่ พรุ่งนี้ฉันจะไปรับหนูที่โรงเรียน แล้วเราจะเล่นด้วยกันใหม่ ตกลงไหม?”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ทำให้เธอมั่นใจได้แล้ว ไอรดาก็พยักหน้าตาม

ขณะที่รษิกาเงยหน้าขึ้นเพื่อบอกลาเลอศิลป์ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

รษิกาจึงไม่พูดร่ำลาเขาในทันที เธอเฝ้าดูขณะที่เลอศิลป์รับสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เนื่องจากสายนั้นเกี่ยวกับเรื่องงาน เลอศิลป์จึงไม่ได้บอกอะไรรษิกา ก่อนที่จะมุ่งหน้าตรงไปที่ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์ โดยทิ้งเธอไว้ตามลำพังกับเด็กทั้งสามคนในห้องนั่งเล่น

เมื่อเด็กๆ เห็นเลอศิลป์ออกไปรับโทรศัพท์ นัยน์ตาของพวกเขาก็เป็นประกาย เพราะรู้ว่าคงจะมีโอกาสได้เล่นกันต่อ

ดังนั้น พวกเขาทั้งสามจึงวิ่งออกไป โดยที่รษิกายังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด

รษิกายิ้มอย่างมีความสุข พร้อมทั้งเล่นซ่อนหากับเด็กๆ ด้วย

เลอศิลป์ยังคงหันหลังให้กับพวกเขาและคุยโทรศัพท์อยู่ ดูเหมือนว่าจะใช้เวลาสักครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะคุยเสร็จสินะ