หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 516

เมื่อเห็นไอรดาทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเลอศิลป์ รษิกาก็หยุดอย่างรวดเร็วและรั้งเด็กทั้งสองคนที่วิ่งตามอยู่ด้านหลังเธอไว้

“พ่อคะ!” โดยไม่รู้ว่าอารมณ์ของรษิกาได้เปลี่ยนไปแล้ว ไอรดาดึงแขนเสื้อของเลอศิลป์อย่างดีใจ พร้อมพูดว่า “มาเล่นซ่อนหากันก่อนกลับบ้านกันเถอะค่ะ!”

เมื่อเขาก้มลงมองนัยน์ตาของไอรดา เลอศิลป์ก็เปลี่ยนความสนใจไปที่รษิกาด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่าง

ขณะที่เธอสบสายตากับเขา รษิกาก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

เธอเพิ่งตำหนิฝาแฝดที่วิ่งเล่นไปมากับไอรดา แต่ตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าแก๊งชวนเด็กๆ วิ่งเสียเอง

หลังจากความเงียบที่น่าอึดอัด เลอศิลป์ก็พูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มันดึกแล้ว ผมต้องพาไอรดากลับบ้านก่อน”

เขาพูดยังไม่ทนจบก็หันไปหาไอรดาแล้วพูดต่อว่า “เราต้องไปแล้วลูก พรุ่งนี้ค่อยกลับมาใหม่นะ”

แม้ว่าเธอจะพองแก้มเพื่อแสดงให้เขาเห็นถึงความไม่เต็มใจ แต่ไอรดาก็นึกขึ้นได้ว่าเย็นวันนี้เธอเล่นสนุกมากแล้ว หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็แสดงความยินยอมโดยการจับมือพ่อของเธอ

เมื่อเธอไปถึงประตูพร้อมกับเลอศิลป์ ไอรดาก็หันหลับมาและโบกมือให้รษิกาด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจมากนัก “ลาก่อนนะคะคุณรษิกา ลาก่อนนะอชิ เบนนี่”

รษิกาเองก็บอกลาเด็กหญิงตัวน้อยเช่นกัน “เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ!”

ทันใดนั้นเอง เลอศิลป์มองลงมาที่ไอรดาและทำให้ทุกคนประหลาดใจกับคำพูดถัดไปของเขา “ไปกันเถอะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราจะมาเล่นซ่อนหากับคุณรษิกากันใหม่นะ”

แค่พูดถึงเกมส์ก็ทำให้ไอรดายิ้มอย่างมีความสุขจนล้นออกทางสายตา

สำหรับรษิกานั้น น้ำเสียงและคำพูดของเลอศิลป์ก็ทำให้เธอหน้าแดงเล็กน้อย

หลังจากเฝ้ามองดูรถของเขาขับผ่านไปไกลแล้ว รษิกาก็พาเด็กๆ กลับเข้าไปในบ้าน

เย็นวันรุ่งขึ้น เธอไปรับพวกเขาที่โรงเรียนตามที่ได้ให้สัญญาไว้

เมื่อมาถึงทางเข้าของโรงเรียน เธอเห็นเด็กทั้งสามคนยืนอยู่หน้าครูพิมพ์รภา แม้ไม่ได้ยินเสียงที่พวกเขาพูดคุยกัน แต่สิ่งที่เธอเห็นได้ชัดคือไอรดาหัวเราะอย่างสนุกสนาน