หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 525

กอหญ้าจับมือคณาภรณ์อยู่ดีๆ แต่แล้วก็เห็นว่าอชิกับเบนนี่กำลังกินอะไรอยู่ เธอจึงถามด้วยความสงสัย “อชิ เบนนี่ เธอสองคนกินอะไรกันอยู่เหรอ?”

"ลูกอม" อชิกับเบนนี่อ้าปากให้เธอดู

หลังจากนั้น พวกเขาก็แตะกระเป๋าตัวเองแล้วมองไปที่กอหญ้าด้วยความรู้สึกผิด “เรากินกันหมดแล้ว ไม่งั้นเราอาจจะแบ่งให้เธอสักสองเม็ด”

พอได้ยินแบบนั้น ความผิดหวังก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของกอหญ้า

รษิกาใจอ่อนลงเมื่อเห็นกอหญ้าดูเศร้าสร้อย เธอนึกได้ว่ามีลูกอมอยู่ในกระเป๋าของไอรดา ก็เลยลองถามไอรดาดู “ไอวี่ หนูแบ่งลูกอมให้กอหญ้าสักสองเม็ดได้ไหม?”

ไอรดาหันไปตามเสียงของรษิกาแล้วพยักหน้า เธอพยายามหยิบลูกอมสองสามเม็ดออกจากกระเป๋า

แต่เนื่องจากเลอศิลป์เธอไว้อุ้มอยู่ ก็เลยขยับมือได้ไม่มากนัก นอกจากนี้กระเป๋าของชุดแม่มดก็ลึกด้วย หลังจากพยายามอยู่นาน เธอก็ยังหาลูกอมไม่เจอ เธอจึงหันไปหาเลอศิลป์เพื่อขอความช่วยเหลือ

ดูเหมือนเลอศิลป์จะไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของไอรดาเลยแม้แต่น้อย เขาเอาแต่เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ

กอหญ้ามองไอรดาอย่างน่าสงสาร หลังจากที่เธอรอลูกอมเป็นเวลานานและไม่เห็นอะไรเลย ใบหน้าของเธอก็เศร้าสร้อยลงกว่าเดิม

รษิการู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ถ้าฉันตะโกนเรียกเลอศิลป์ เขาต้องให้ลูกอมกอหญ้าแน่ๆ แต่มันจะกลายเป็นว่าเราจะดูสนิทกันเกินไปต่อหน้าคุณคณาภรณ์ แต่ว่ากอหญ้าก็น่าสงสาร...

เมื่อใคร่ครวญแล้ว รษิกาก็ตะโกนเรียกชายที่อยู่ข้างหน้าเธอ “คุณเลอศิลป์ คุณช่วยไอวี่หยิบลูกอมหน่อยได้ไหม?”

พอได้ยินแบบนั้น เลอศิลป์ก็หยุดเดินทันที

ทุกคนที่อยู่ข้างหลังเขารู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที