หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 528

รษิกาตะลึงงัน

ดูเหมือนว่าเลอศิลป์จะคิดเอาเองว่าเธอจะไม่เอะอะโวยวายบนเวที เขาจึงประทับริมฝีปากไว้กับเธอเป็นเวลาสามวินาทีเต็ม ก่อนที่จะค่อยๆ ถอยห่างออกไปและจัดท่าทางของตัวเองให้เรียบร้อย

รษิกากำหมัดแน่นเพื่อสงบสติอารมณ์และควบคุมตัวเองไม่ให้สูญเสียการควบคุมต่อหน้าผู้ชม เปลือกตาของเธอกระพืออย่างแผ่วเบา ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

ขณะที่เลอศิลป์ยืนอยู่เคียงข้างเธอ รอยยิ้มเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา อย่างไรก็ตาม ร่องรอยของรอยยิ้มนั้นได้หายไปทันทีที่เธอมองมาที่เขา

ในมุมที่ผู้ชมไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเธอได้ รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลงจากเตียง

ในส่วนของการแสดงที่เหลือ รษิกาก็นึกไม่ออกว่าเธอจะสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้อย่างไร

การจูบอย่างกะทันหันของเลอศิลป์ทำให้จิตใจของเธอพังไม่เป็นท่า มันก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวายขึ้นในจิตใจ

แต่เมื่อเด็กๆ จูงมือเธอไปที่ด้านหน้าเวที รษิกาก็สลัดความงุนงงนั้นออกไปได้ พอตั้งสติได้แล้ว รษิกาก็โค้งคำนับผู้ชม

เสียงปรบมือดังกึกก้องจากด้านล่างเวที

ผู้ชมต่างตื่นตะลึงไปกับบรรยากาศที่น่าอัศจรรย์ของฉากนั้น และไม่มีใครสังเกตได้ว่าจูบนั้นเป็นจูบจริงหรือแกล้งจูบ สิ่งที่พวกเขารู้ก็คือฉากนั้นสวยงามจนไม่อาจปฏิเสธได้

ไม่ได้ยินเสียงปรบมือดังกึกก้องจากด้านล่างเวที รษิกาก็ตัวสั่นระริกแล้วรีบเดินลงจากเวทีเพื่อกลับไปนั่งที่เดิม

"คุณรษิกา คุณสองคนสุดยอดมาก!” คณาภรณ์อุทานดังออกมาจากด้านหลัง

ในที่สุดรษิกาก็สงบสติอารมณ์ตัวเองลงนิดหน่อย แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้ยินความคิดเห็นของคณาภรณ์ จิตใจของรษิกาก็โกรธเคืองขึ้นมาอีกครั้ง

รอยจูบอันอบอุ่นของเลอศิลป์ยังตราตรึงอยู่บนริมฝีปากของเธอ

รษิกามองคณาภรณ์ด้วยสายตาที่แสดงความรู้สึกขอโทษ แล้วก็ขอตัวออกไปข้างนอก “ขอโทษค่ะ ฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย อยากไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ขอทางหน่อยนะคะ”

“ให้ฉันไปด้วยไหม?” คณาภรณ์เสนอตัวด้วยความเป็นกังวล

ก่อนที่เธอจะทันได้ยินสิ่งที่คณาภรณ์พูด รษิกาก็หันหลังเดินออกไปก่อนแล้ว

พิธีกรยังคงกล่าวทิ้งท้ายอยู่บนเวที

อชิกับเบนนี่หันมองไปยังทางที่รษิกาเพิ่งจะออกไป พวกเขาเป็นกังวลจนอยากจะตามเธอออกไปด้วย

พวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนเวทีอย่างชัดเจน แถมรู้ว่าเลอศิลป์ไม่ได้เล่นตามบทที่พวกเขาซักซ้อมกันไว้ เขาจูบรษิกาไปจริงๆ