หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 529

เลอศิลป์ยืนอยู่ข้างหลังรษิกาและจ้องมองท่าทางของเธออยู่เป็นเวลานาน

เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าฉันอยู่ที่นี่ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ เธอไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว

ผ่านไปสักพัก เลอศิลป์ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

พอเห็นเงามาทาบทับ รษิกาถึงได้รู้ตัวว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว รษิกาเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความงุนงง

เมื่อสายตาประสานกัน รษิกาก็ขมวดคิ้วทันที พร้อมลุกขึ้นยืนอย่างขึงขังด้วยความระมัดระวัง เธอถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างกัน

“กำลังคิดอะไรอยู่? คุณรษิกา ทำไมถึงทิ้งอชิกับเบนนี่ไว้แล้วออกมาที่นี่คนเดียวล่ะ?” เลอศิลป์ถามด้วยความเป็นห่วงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รษิกามองชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแล้วโต้ตอบกลับ “คุณเองก็ทิ้งไอวี่ไว้แล้วออกมาที่นี่ด้วยไม่ใช่เหรอ คุณเลอศิลป์?”

สีหน้าของเลอศิลป์เศร้าลงชั่วขณะ แต่เขารีบส่งยิ้มให้รษิกา “ไอวี่เป็นห่วงคุณน่ะ ผมแค่เดินมาดูคุณแทนไอวี่เฉยๆ”

คลื่นแห่งความหงุดหงิดถาโถมเข้าใส่รษิกา เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้เธอทุกข์ใจเพียงใด เธอก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธอถูกชายที่อยู่ตรงหน้าปั่นหัวเล่น

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที รษิกาก็ตัดสินใจพูดถึงปัญหาที่เกิดขึ้น “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคุณเลอศิลป์ ฉันแค่สงสัยว่า... ทำไมในฉากสุดท้ายคุณถึงไม่เล่นตามบทที่ซ้อมกันไว้ล่ะ?”

ขณะที่เธอพูดคำนั้นออกไป รษิกาสังเกตเห็นเลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาดูมีท่าทางเหมือนประหลาดใจ

รษิกามีแต่ความสับสน

“คุณรู้สึกด้วยเหรอ?”

ผู้ชมเห็นไหม? ถ้าพวกเขาเห็น... เลอศิลป์มีคู่หมั้นอยู่แล้ว และผู้ปกครองในโรงเรียนอนุบาลเกือบทุกคนรู้เรื่องนี้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังจูบฉันต่อหน้าทุกคน