หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 532

พอไอรดาเห็นรษิกายืนยันวันที่กับเลอศิลป์แล้ว เธอก็รู้ว่ารษิกาตกลงว่าจะไปด้วยกัน ทำให้เธอมีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมา แม้จะยังมีน้ำตาหลงเหลืออยู่บ้าง แต่เธอก็ยิ้มร่าเริง

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ รู้สึกตื่นเต้นมาก รษิกาก็รู้สึกโล่งใจ พลางมองเลอศิลป์อย่างเฉยเมย

เลอศิลป์พูดเสียงเข้มๆ “สุดสัปดาห์หน้าเป็นไง? พอจะว่างไหมคุณรษิกา?”

รษิกาพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ไม่พูดอะไรอีก

หลังจากร่ำลาไอรดาแล้ว รษิกาก็พาอชิกับเบนนี่กลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน ลูกๆ ก็ตะโกนเรียกรษิกา “แม่”

รษิกายังลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างแสดงละครเวทีไม่ได้ พอเธอได้ยินเสียงเด็กๆ เธอใช้เวลาสองสามวินาทีในการตอบกลับ “มีอะไรลูก?”

เบนนี่กำลังจะพูด แต่รู้สึกเขินอายเล็กน้อย จึงหันไปมองที่อชิ

อชิสบตาเบนนี่แล้วพยักหน้ารับทราบ พร้อมถามออกไป “แม่ครับ แม่ไม่อยากไปเที่ยวพักผ่อนกับคุณเลอศิลป์เหรอครับ?”

หลังจากได้เห็นการจูบกัน บวกกับการสังเกตเห็นท่าทีลังเลของรษิกา พวกเขาก็พอจะคาดเดาความคิดของเธอได้บ้าง

รษิกาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เธอจึงถามกลับไป “ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้นล่ะ?”

อชิกับเบนนี่มองหน้ากัน และอชิก็ตอบออกไป “ก็แม่หนีหน้าคุณเลอศิลป์มาตลอด แถมแม่สัญญาว่าจะเป็นคนขับรถให้เราจนกว่าจะเสร็จงานเลี้ยงฉลองแค่นั้น อันนั้นไม่ได้เป็นเพราะแม่อยากอยู่ห่างจากคุณเลอศิลป์เหรอ? เห็นตอนไอวี่ชวนเรา แม่ก็ดูลังเลเหมือนกัน”

รษิกามองเด็กๆ ที่นั่งอยู่เบาะหลังผ่านกระจกมองหลังแล้วก็รู้สึกหนักใจ

พวกเขาดูไร้เดียงสามากตอนที่ดูการแสดงละครเวทีก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้พวกเขาฉลาดขึ้นมากแล้ว

ก่อนที่เธอจะได้พูดออกไป เบนนี่พูดเสริมขึ้นมา “แม่ครับ จมูกแม่จะยาวขึ้นถ้าแม่โกหก!”

รษิกากลืนคำพูดของตัวเองไว้แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกไปแบบกำกวม “ลูกไม่อยากไปกับไอวี่เหรอ? ไอวี่อยากไปกับพ่อของเธอด้วย ดังนั้นเราจะไปด้วยกัน”

แม่ไม่ตอบเราตรงๆ คงเพราะไม่อยากอยู่กับพ่อ

ดูเหมือนว่าในอนาคตแม่ก็คงจะหลีกเลี่ยงพ่ออีก

ถ้าเป็นแบบนั้น ไอวี่คงจะไม่ได้เจอแม่อีกแน่เลย...