หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 534

เช้าตรู่ของวันหยุดสุดสัปดาห์นั้น รษิกาเพิ่งตื่นตอนได้ยินเสียงเคาะประตู

เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าเป็นอชิกับเบนนี่มาปลุกเธอ เธอขยี้ตาแล้วปล่อยให้พวกเขาเข้ามาในห้อง

เมื่อประตูเปิดออกโดยไม่คาดคิด เธอเห็นเด็กทั้งสามคน ไอรดากับพวกเด็กผู้ชายยืนอยู่ที่ประตู ไอรดาสวมกระโปรงสีชมพูและสะพายกระเป๋าใบเล็ก ดูน่ารักเป็นพิเศษ

พอเห็นไอรดา รษิกาก็ตกใจ เธอคิดว่าตัวเองเห็นภาพหลอน เพราะเมื่อคืนก่อนเธอนอนหลับไม่สนิท

คืนก่อนหน้านี้ รษิกาครุ่นคิดเรื่องที่เธอกำลังจะไปพักผ่อนที่บ่อน้ำผุร้อนกับเลอศิลป์ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน

แม้ว่าเธอจะหลับไปแล้ว แต่เธอก็หลับไม่สนิทและรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองตกอยู่ในความฝันตลอดเวลา

ในตอนนั้นจิตใจของเธอยังคงมัวหมองอยู่

“คุณรษิกา!” ไอรดาส่งเสียงแหลมๆ ทักทายเธอจากตรงประตู

ในที่สุดรษิกาก็ตั้งสติได้และมั่นใจแล้วว่าไอรดายืนอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ

“ไอวี่...” รษิกาลุกจากเตียงเดินไปหาไอรดาแล้วมองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณ เธอไม่เห็นเลอศิลป์อยู่แถวนั้นด้วย "ทำไมหนูถึงมาอยู่ตรงนี้? พ่อหนูไปไหนล่ะ?”

ไอรดาชี้ไปข้างล่าง “พ่อรออยู่ข้างล่างค่ะ!”

รษิกาหน้าแดงเล็กน้อย

พวกเขาตกลงกันว่าจะไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยกัน แต่เธอดันเพิ่งจะตื่นตอนที่เลอศิลป์มาถึงแล้ว

ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาคงรู้สึกอับอายอย่างแน่นอน

อชิกับเบนนี่อธิบายให้ฟัง “เราได้ยินเสียงเคาะประตูแล้วก็เห็นไอวี่ เราก็เลยพาเธอขึ้นมา!”

ส่วนเลอศิลป์นั้น พวกเด็กผู้ชายทำเป็นไม่สนใจเขา เพราะรู้ว่าเขาจะตามเข้ามาเอง

ตอนที่เธอกำลังล้างหน้า ก็สังเกตเห็นร่องรอยคล้ำรอบๆ ดวงตาตัวเอง เธอก็เลยแต่งหน้าเบาๆ เพื่อปกปิดร่องรอยนั้น หรือว่าฉันปกปิดได้ไม่เนียนเหรอ?