หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 538

เลอศิลป์รู้ว่ารษิกาไม่สบายใจที่เขาอยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงตรงไปที่โซฟาและนั่งอ่านอีเมลของเขาเงียบๆ ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง

รษิกากําลังเล่นอยู่กับเด็กๆ เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะประตูสองสามครั้ง เธอจึงเดินไปเปิดประตู

เมื่อเธอเปิดประตูออกเธอก็เห็นบริกรสองคนเข็นรถเข็นมาและข้างๆ พวกเขามีชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการยืนอยู่ ชายคนนั้นมองเธอด้วยความเคารพ

รษิกางงงวยที่มีคนมากมายที่หน้าประตูห้องเธอ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้สั่งบริการของโรงแรมใดๆ เธอจึงหันไปมองเลอศิลป์ที่นั่งเงียบๆ บนโซฟาโดยสัญชาตญาณ

"สวัสดีตอนบ่ายครับ ผมเป็นผู้จัดการของที่นี่ และนี่คืออาหารกลางวันที่รวมอยู่ในบัตรกํานัลของคุณ ขอให้เพลิดเพลินกับมื้ออาหารของคุณนะครับ" ผู้จัดการกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่สุภาพ

รษิกาเริ่มจะเข้าใจสถาณการณ์ เธอขอบคุณผู้จัดการทันทีและถอยห่างออกมาเพื่อให้บริกรเข็นรถเข็นเข้าไปในห้องได้

รษิกาเรียกเด็กๆ มาทานอาหารกลางวันหลังจากที่บริกรจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาอ่านอีเมลของเขาด้วยสีหน้าเฉยเมย

เมื่อไตร่ตรองแล้ว รษิกาก็เข้าไปหาเขาและพูดว่า "คุณเลอศิลป์ มาทานอาหารกลางวันกับเราสิ"

เลอศิลป์เงยหน้าขึ้นตามคําเชิญของเธอ เขาลุกขึ้นจากโซฟาและนั่งลงข้างๆ ไอรดาที่โต๊ะ

การที่ไอรดานั่งอยู่ระหว่างพวกเขา ทำให้รษิกาไม่รู้สึกอึดอัด

แต่เมื่อคิดได้ว่าการมาเที่ยวในครั้งนี้ก็เพื่อพวกเด็กๆ เธอจึงไม่อยากจะทำให้หมดสนุก เลยระงับความไม่สบายใจเอาไว้และพุ่งความสนใจไปที่เด็กๆ แทน

"กินสิคะ คุณรษิกา" ไอรดาจิ้มอาหารบางอย่างอย่างเงอะงะแล้ววางไว้บนจานของรษิกาและเลอศิลป์ด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของไอรดา รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก "ขอบคุณนะไอวี่ แต่หนูไม่จําเป็นต้องดูแลฉันหรอก หนูซะอีกควรจะกินให้เยอะๆ เลย"