หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 540

ที่ด้านข้างๆ นั้น รษิกาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเบนนี่เช่นกัน แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอหันไปดูมันก็สายเกินไปแล้ว เด็กชายได้ไปหลบลี้ภัยอยู่หลังเลอศิลป์เรียบร้อยแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นในขณะที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันทําให้รษิกามีความรู้สึกที่ผสมปนเป

จากสิ่งที่เธอได้ทําให้ลูกๆ มา ความปลอดภัยบางรูปแบบเป็นสิ่งที่พ่อเท่านั้นที่สามารถทำให้ได้

ความรู้สึกของเธอเลือนไป เด็กชายเข้ามากอดเธออย่างตื่นเต้นเพราะเขาอยากให้เธอชื่นชมปลาอยู่เคียงข้างเขา

จู่ๆ ก็มีนางเงือกดำลงมาจากด้านบนและโบกมือให้พวกเขาผ่านกระจก

เด็กชายเบิกตากว้างแล้วถามรษิกาว่า "แม่ นี่นางเงือกจริงๆ เหรอ?"

รษิการู้สึกขบขันความไร้เดียงสาของพวกเขา เธอแตะที่หัวพวกเขาเบาๆ "ไม่ใช่เงือกจริงแน่นอน แต่เธอดูสวยมากนะ"

"แม่ช่วยแต่งตัวเหมือนนางเงือกด้วยได้ไหม?" เบนนี่มองรษิกาด้วยความคาดหวัง

ตอนแรกรษิกาก็อธิบายอย่างยิ้มแย้มว่า "แม่ทําได้นะ แต่แม่คิดว่านั่นเป็นโปรแกรมที่เราต้องจ่ายเงินเพิ่ม"

เมื่อเด็กๆ ได้ยินเธอบอกว่าเธอทําได้พวกเขาก็จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่กว้างราวกับว่านั่นจะทําให้เธอยอมลงไปในน้ํา

เมื่อสบตากับเด็กๆ รษิกาก็อยากจะเตะตัวเองที่พูดอย่างนั้นออกไป หากเธออยู่คนเดียวกับพวกเขาเธอคงไม่รังเกียจที่จะเข้าไปเพื่อความบันเทิงของเด็กๆ อย่างแน่นอน

ปัญหาสําหรับเธอก็คือเลอศิลป์ก็อยู่ที่นี่ด้วย

แม้ว่าเลอศิลป์จะไม่ได้พูดอะไรมากระหว่างทาง แต่เธอก็ยังไม่สามารถมองข้ามความจริงของการที่เขาอยู่ที่นี่ได้และความคิดที่จะต้องแปลงกายเป็นนางเงือกต่อหน้าเขาทําให้เธอรู้สึกขัดแย้งกันอยู่ข้างใน

"คุณรษิกา..." ไอรดาจับแขนเสื้อของเธออย่างระมัดระวังด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความหวัง

เมื่อพิจารณาว่านางเงือกที่เธอเพิ่งเห็นนั้นดูดีเพียงใดแม้จะไม่สวยเท่ารษิกา ไอรดาก็เชื่อว่า รษิกาจะดูสวยกว่าในชุดแบบเดียวกันอย่างแน่นอน