หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 546

ดอกไม้ไฟหลากสีสันพร่างพราวประดับบนท้องฟ้า

ทุกคนพร้อมใจกันเงียบลงและมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

ในขณะนั้น มีเพียงเสียงดนตรีที่บรรเลงโดยวงดนตรีเท่านั้นที่ดังก้องกังวานบนชายหาด

สมาชิกในวงดูเหมือนจะประสานกับบรรยากาศที่เงียบสงบโดยเปลี่ยนเพลงที่พวกเขากำลังเล่นเป็นเพลงที่ผ่อนคลายมากขึ้น

เบนนี่ชะงักไปสองสามวินาทีก่อนที่จะค่อยๆ ไล่ตามจังหวะของวงดนตรี

รษิกาจับมืออชิพลางจ้องมองดอกไม้ไฟที่ปะทุขึ้นบนท้องฟ้า จากนั้นเธอก็หันความสนใจกลับไปที่เบนนี่ซึ่งกำลังตีกลองอยู่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ส่งตรงมาจากหัวใจ

นอกจากรษิกาแล้ว ไอรดาก็คว้ามือพ่อของเธอและพยายามกระโดด เพื่อต้องการเห็นการแสดงดอกไม้ไฟที่ชัดเจนขึ้น

แต่ไอรดาเตี้ยเกินไป ผู้ชมจำนวนมากยังคงบดบังสายตาเธอเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง

เลอศิลป์มองลงไปที่ไอรดาก่อนที่จะโน้มตัวลงเล็กน้อย จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมาวางบนไหล่ของเขา

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายขณะที่เธอชื่นชมความงามของดอกไม้ไฟบนท้องฟ้า

ในขณะเดียวกัน อชิก็ไม่สามารถเห็นดอกไม้ไฟได้เช่นกัน นัยน์ตาของเขาฉายแววผิดหวังเมื่อเขาเห็นไอรดานั่งอยู่บนไหล่ของเลอศิลป์

ถ้าพ่อไม่ทิ้งแม่และเราไป บางทีเบนนี่กับฉันคงได้นั่งบนไหล่ของพ่อเหมือนกัน

รษิกาสัมผัสได้ถึงความเศร้าใจของอชิ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าลำบากใจ “อชิ ลูกมองไม่เห็นดอกไม้ไฟเหรอ?”

แม้ว่าอชิจะรู้สึกเศร้า แต่เขาก็ส่ายหน้า “ผมเห็นบ้างแล้ว ไม่เป็นไรครับแม่”

รษิกานึกถึงใบหน้าเล็กๆ พร้อมความหวังของอชิเมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับการแสดงดอกไม้ไฟในตอนบ่าย เมื่อเห็นท่าทีที่ครุ่นคิดและการแสดงออกของเขาในตอนนั้น เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจและรู้สึกผิด

ถ้าไม่ใช่เพราะการตัดสินใจที่เห็นแก่ตัวของฉัน บางทีอชิกับเบนนี่อาจจะมีชีวิตที่มีความสุขมากกว่านี้