หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 553

เลอศิลป์อุ้มรษิกาไปจนถึงห้อง เมื่อเขาเข้ามาในห้อง เขาก็หรี่ตาลงเมื่อเขาเห็นว่าไอรดากลิ้งไปอยู่ที่ขอบเตียงและยังคงนอนหลับสนิท

นี่มันไม่เหมือนเวลาไอรดาอยู่ที่บ้าน ปกติเธอจะนอนในท่าเดิมตลอดทั้งคืนโดยแทบไม่ขยับเลยแม้แต่นิ้วเดียว

เธอเคลื่อนไหวมากเพราะแปลกที่หรือเปล่านะ? หรือเป็นเพราะเธอรู้สึกเหมือนอยู่บ้านมากขึ้นเมื่ออยู่ใกล้รษิกา?

เลอศิลป์สลัดความคิดนั้นออกจากหัว เขาวางรษิกาลง ก่อนจะเดินไปอีกด้านเพื่ออุ้มไอรดาไปที่กลางเตียง

“พ่อ...” ไอรดาพึมพำ กึ่งหลังกึ่งตื่น เธอคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่

เลอศิลป์ลูบแก้มของเธอเบาๆ ในขณะที่เขาเฝ้ามองเธอหลับไป

เมื่อเธอหลับไปอีกครั้ง เลอศิลป์เหลือบไปมองรษิกาและเดินไปรินน้ำให้เธอ

รษิกาลืมตาขึ้นด้วยความงุนงงเมื่อรู้สึกว่ามีคนดันตัวเธอขึ้น ภาพที่เขาเห็นคือชายตรงหน้ากำลังขมวดคิ้วจ้องมองเธออยู่

“ดื่มน้ำสักหน่อยนะ มันจะช่วยให้อาการเมาค้างดีขึ้น” เสียงของเขาเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาข้างหูเธอ

ณ ห้วงเวลานั้น รษิการู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่เหมือนความจริงเอาเสียเลย

ฉันฝันไปหรือไงนะ? เมาค้างอะไร? ฉันดื่มมากไปเหรอ?

“เลอศิลป์เหรอ?” เธอเรียกชื่อเขาอย่างลังเล

"ว่าไง?"

เป็นเขาจริงๆ ด้วย รษิกาหรี่ตาลง แววตาที่น่าสงสารค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในสีหน้าของเธอ

ตลกสิ้นดี เลอศิลป์ไม่อยากจะเชื่อความคิดตัวเองเลยว่าเขาเพิ่งรู้ตัวว่าต้องการมากกว่านี้