หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 559

รษิกาหดมือของเธอลงทันทีที่ไอรดาลุกขึ้นยืน ไออุ่นจากฝ่ามือของเลอศิลป์ยังคงตราตรึงอยู่บนหลังมือของเธอหลังจากที่มือพวกเขาสัมผัสกัน

เมื่อรษิกาตั้งสติได้ เธอจึงมองไปที่มือของเลอศิลป์ด้วยความลังเล

แม้ว่าไอรดาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่แรงประทะนั้นแรงมากเมื่อพิจารณาว่าเธอวิ่งเร็วแค่ไหน

แม้แต่รษิกาเองก็ยังคิดว่าตัวเธอเองต้องไม่สามารถหยุดไอรดาได้อย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นขอบโต๊ะกาแฟยังคมมากอีกด้วย

มือของเขาคงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?

รษิกาต้องการตรวจสอบว่าเลอศิลป์ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่เธอรู้ว่าเลอศิลป์จงใจซ่อนมือของเขาเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงมองไม่เห็นอะไรเลย

หลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เลอศิลป์ก็วางโทรศัพท์ลงพร้อมกับเหลือบมองเด็กที่เพิ่งจะมีความผิดอยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดออกมาว่า “ออกไปเล่นข้างนอกกันเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของไอรดาก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้นทันที

จากนั้นเลอศิลป์ก็ลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าเพื่อหยิบแผนที่ท่องเที่ยวจากชั้นวาง “พวกลูกเลือกสิว่าอยากไปที่ไหน”

เด็กๆ หยิบแผนที่ขึ้นมาและเริ่มสำรวจดูรอบๆ

สำหรับรษิกาแล้ว ในตอนนั้นเธอยังคงเอาแต่นึกถึงเลอศิลป์ “คุณเลอศิลป์ มือของคุณ…”

“ไม่เป็นอะไรครับ” เขาตอบกลับพลางมองหน้ารษิกา แต่รษิกาไม่เชื่อในคำตอบของเขา

“งั้นฉันขอดูหน่อย” เธอยืนกราน

เลอศิลป์จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งในที่สุดเขาก็ขยับตัวพร้อมกับยื่นมือให้เธอดู

เมื่อจับมือของเลอศิลป์มาดูก็พบว่า หลังมือมีรอยกรีดยาวและลึก เธอเห็นว่าบริเวณแผลมีเลือดด้วย และบริเวณรอบๆ แผลก็บวมแดงอย่างเห็นได้ชัด