หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 560

ในขณะที่รษิกากำลังทำแผลให้เลอศิลป์อยู่นั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเลอศิลป์

อย่างไรก็ตามรษิกาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่

ฉันสงสัยว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่านะ…

รษิกาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงขวดไวน์ขวดนั้นที่ใกล้จะหมด และนั่นทำให้เธอรู้สึกงุนงงจนไม่ตั้งใจพันแผลให้เลอศิลป์ ด้วยเหตุนี้ผ้าพันแผลที่เธอกำลังทำให้เขาจึงไม่เรียบร้อยเท่าไร

“เสร็จแล้วเหรอ?” เลอศิลป์ถามเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ทำอะไรอีกแล้ว

จากนั้นรษิกาก็กลับมามีสติพร้อมกับทำใบหน้านิ่งๆ ราวกับว่าเธอไม่ได้เหม่อลอยไปไหน ก่อนจะตอบกลับไปว่า “เกือบจะเสร็จแล้ว”

ขณะที่เลอศิลป์มองดูผ้าพันแผลที่มือ จู่ๆ เขาก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “คุณรษิกาครับ ดูเหมือนว่าคุณจะเลือกปฏิบัติเวลามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของคุณมากเลยนะครับว่าไหม?”

รษิกาตกใจให้กับสิ่งที่เลอศิลป์พูดออกมา เธอมองตามสายตาของเขาและสังเกตเห็นว่าผ้าพันแผลของเธอหน้าตาดูไม่ค่อยได้เท่าไรนัก

รษิกาอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเพราะความอาย เธออ้าปากค้างแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา

โชคดีที่เลอศิลป์พูดแกล้งเธอแค่ครั้งเดียว และเขาก็ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้อีก “ได้เวลาแล้วล่ะ ทำไมคุณไม่ลองถามเด็กๆ ล่ะว่าพวกเขาอยากไปเที่ยวที่ไหน?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะลุกขึ้นไปหาเด็กๆ และเห็นว่าพวกเขายังคงตัดสินใจกันอยู่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน

“พวกลูกยังเลือกไม่ได้กันอีกเหรอจ๊ะ? อยากได้คำแนะนำอะไรจากแม่ไหม?” รษิกาถามเด็กๆ อย่างอ่อนโยน

เด็กๆ ต่างพากับหมกมุ่นอยู่กับการวางแผนจนไม่รู้ว่ารษิกามายืนอยู่ข้างๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงเธอพูดออกมา เมื่อได้ยินเสียงรษิกาไอรดาก็ถามขึ้นทันทีเกี่ยวกับอาการของเลอศิลป์ “พ่อเป็นยังไงบ้างคะ? คุณรษิกา”

เมื่อนึกถึงผ้าพันแผลที่ยุ่งเหยิง รษิกาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย ฉันทำแผลให้เรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ”

เด็กๆ หันไปมองเลอศิลป์ด้วยความเป็นห่วง

จากนั้นเลอศิลป์ก็พยักหน้าให้พวกเขาเป็นการตอบรับ