หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 564

รษิกานั่งสบายๆ บนที่นั่งและไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับการจ้องมองของผู้คน เธอก้มตาขอบคุณเลอศิลป์ แต่เลอศิลป์ไม่ตอบ เขากลับจ้องมองเธอเงียบๆ แล้วกลับไปยังที่นั่งตรงหน้าพวกเขา

ครูสอนดำน้ำที่พารษิกาลงไปในน้ำ เขาปีนขึ้นบันไดอย่างชำนาญและคืนกล้องให้เธอ ตอนที่เขากำลังจะช่วยเธอถอดอุปกรณ์ดำน้ำออก เขาเหลือบมองเลอศิลป์โดยไม่รู้ตัว เขากังวลว่าเลอศิลป์อาจโกรธที่เขาเข้าใกล้รษิกามากเกินไป

โชคดีที่เลอศิลป์ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ ในครั้งนี้

จากนั้นครูสอนดำน้ำก็ทำหน้าที่ของเขาต่อไป

“แม่ครับ ทำไมแม่ลงไปนานจัง?” เบนนี่มองรษิกาและถามด้วยความกังวล

รษิกาดูมีสีหน้าที่ซีดเซียวหลังจากได้ถอดอุปกรณ์ดำน้ำออกโดยได้รับความช่วยเหลือจากครูสอนดำน้ำ

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของแม่ เด็กชายทั้งสองอดเป็นห่วงไม่ได้

รษิกาปลอบโยนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ “วิวด้านล่างสวยงามมากจริงๆ แม่เลยอยากอยู่ต่อที่นั่นอีกหน่อยเพื่อชื่นชมมัน แม่ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”

เด็กชายทั้งสองทำหน้าสงสัย “แต่แม่ดูเหมือนจะไม่สบาย”

เด็กๆ ทั้งสองคาดเดาว่ารษิกาเจอปัญหาบางอย่างตอนที่เธออยู่ใต้น้ำ แต่ไม่กล้าบอกพวกเขาเพราะกลัวจะทำให้พวกเขากังวล

รษิการับรู้ได้ว่าเด็กๆ เป็นกังวล เธอชำเลืองมองครูสอนดำน้ำอย่างหมดหนทางและหวังว่าเขาจะช่วยเธอได้เล็กน้อย

ครูสอนดำน้ำเข้าใจความหมายของการจ้องมองของเธอ แต่เขากลับมองไปที่เลอศิลป์และพูดขึ้นว่า “คุณผู้หญิงมีพรสวรรค์ในการดำน้ำมากๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเราอยู่ใต้น้ำ เธอแค่อยากจะอยู่ที่นั่นให้นานกว่านี้สักหน่อย ผมอนุญาตเธอเองหลังจากที่ได้รับการยืนยันอาการของเธอแล้ว ตอนนี้เธออาจจะดูอ่อนเพลียเพราะเธอใช้พลังงานมากเกินไป”

เนื่องจากท่าทางของเลอศิลป์ก่อนหน้านี้ ครูผู้สอนจึงคิดว่ารษิกาเป็นคู่หมั้นที่มีข่าวลือของเลอศิลป์ ดังนั้นครูผู้สอนจึงเรียกเธอว่าคุณผู้หญิง

ทันทีที่เขาอธิบายเสร็จ เด็กๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นพวกเขาสังเกตเห็นท่าทีที่ครูสอนดำน้ำพูดกับรษิกา พวกเขาก็หันไปมองผู้ใหญ่สองคนอย่างพร้อมเพรียงกัน

รษิกาดูเย็นชา เธอขมวดคิ้วและเริ่มอธิบาย

นี่คำว่า “คุณผู้หญิง” เป็นแค่เรื่องเล็กๆ สำหรับเขาเหรอ?