หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 563

“แม่!”

“คุณรษิกา!”

เด็กๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่พวกเขามองดูทั้งคู่อยู่บนผิวน้ำทะเลด้วยความตื่นเต้น

ในขณะเดียวกันรษิกาโบกมือให้เด็กๆ อย่างมีความสุข

พนักงานรีบนำบันไดลงอย่างรวดเร็วเพื่อให้พวกเขาขึ้นมาบนเรือยอร์ช

แม้ว่ารษิกาจะสนุกกับการดำน้ำและเธอใช้พลังงานไปเยอะ ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปีนขึ้นบันได

ครูสอนดำน้ำที่รออยู่ข้างล่างของเธอ อยากช่วยดันตัวเพื่อส่งเธอขึ้นไป

แต่เขารู้สึกว่ามีสายตาที่แสนอาฆาตจับจ้องมาที่เขา ทำให้เขาตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อครูสอนดำน้ำมองขึ้นไป เขาเห็นเลอศิลป์ปรากฏตัวอยู่ข้างบันได เลอศิลป์กวาดสายตาไปที่ครูสอนดำน้ำและในที่สุดก็เบนความสนใจไปที่รษิกา

มือของครูฝึกก็แข็งทื่ออยู่กลางอากาศสองสามวินาที ก่อนที่จะเอามือออกไปอย่างเงียบๆ

เขามีความรู้สึกว่าเขาจะโดนตัดแขนทิ้งไปจริงๆ ถ้าเขาแตะต้องรษิกา

เมื่อรษิกามีปัญหาในการปีนขึ้นบันได เธอหันไปหาครูสอนดำน้ำตามสัญชาตญาณเพื่อให้ครูฝึกช่วยดันตัวเธอขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องผิดหวังก็คือครูสอนดำน้ำกำลังหันมองไปรอบๆ ตัวเขาอย่างตั้งใจและไม่ได้เหลียวมองเธอเลย

เมื่อเห็นเช่นนี้ รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหันกลับมา ในขณะที่เธอกําลังจะอาศัยความแข็งแกร่งของตัวเอง แขนขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

ทันทีหลังจากนั้น เสียงทุ้มต่ำของเลอศิลป์ก็ดังขึ้น “จับมือผมไว้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาเงยหน้าขึ้นไปมองโดยไม่รู้ตัวและสบตาเข้ากับดวงตาของเลอศิลป์ที่จ้องมองอย่างไม่อาจคาดเดาได้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อพวกเขาสบตากัน หัวใจของรษิกาก็ตึงเครียด

ในทางกลับกันเด็กๆ ซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งและคาดเข็มขัดเอาไว้อย่างปลอดภัย พวกเขาจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยรษิกาได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้คือการมองเธอด้วยความเป็นห่วง

รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่เธอไม่อยากให้เด็กๆ รอนาน ในที่สุดเธอก็จับมือเลอศิลป์และค่อยปีนขึ้นบันไดโดยได้ที่เลอศิลป์คอยให้การช่วยเหลืออยู่