หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 570

ชายหาดเริ่มมืดลงแล้ว แต่ผู้คนกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ความวิตกกังวลของรษิกาพลุ่งพล่านเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน

แม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งวันแล้ว แต่เธอก็ยังกังวลเมื่อเห็นผู้คนจำนวนมาก เธอจึงรีบพาเด็กๆ ออกจากชายหาด

บังเอิญเป็นช่วงเวลาอาหารเย็นพอดี เลอศิลป์พาพวกเขาตรงไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ

กระเป๋าของเด็กเต็มไปด้วยเปลือกหอย พวกเขาควักเปลือกหอยออกจากกระเป๋าและวางเปลือกหอยทั้งหมดไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มถกเถียงกันว่าใครจะได้เป็นเจ้าของเปลือกหอยที่ดูดีที่สุด

ดวงตาของรษิกาอ่อนโยนลงและเต็มไปด้วยความสนุกสนานในขณะที่เธอเฝ้าดูเด็กๆ ต่อรองเปลือกหอยที่พวกเขาครอบครองกันด้วยความยากลำบาก

หลังจากนั้นไม่นานพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งถืออาหารของพวกเขามาที่โต๊ะ เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กๆ เริ่มเก็บเปลือกหอยทั้งหมดลงอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากเที่ยวชายหาดตลอดช่วงบ่าย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างหิวโซ ดังนั้นพวกเขาจึงเงียบลงในขณะที่รับประทานอาหาร

หลังอาหารเย็น รษิกาและเลอศิลป์ก็พาเด็กๆ ไปยังสถานที่ทำงานฝีมือ

สถานที่ทำงานฝีมือในครั้งนี้มีเครื่องมือและวัสดุที่หลากหลายเพื่อให้ลูกค้าได้แสดงความคิดสร้างสรรค์และทักษะของพวกเขา

รษิกาและเด็กๆ นั่งเรียงแถวและเริ่มสร้างผลงานของพวกเขา

ระหว่างนั้นเลอศิลป์นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อรอให้พวกเขาทำเสร็จ เขาจะช่วยขัดเงาให้กับเด็กๆ เป็นครั้งคราว แต่ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้เด็กๆ ได้ทำเอง

ไอรดาขมวดคิ้วและจ้องมองเปลือกหอยชิ้นแรกที่เธอหยิบขึ้นมาอย่างตั้งใจราวกับกำลังรอความคิดที่จะผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

เธออยากทำของขวัญที่มาจากเปลือกหอยให้รษิกา แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ไอรดาก็ดึงแขนเสื้อของเลอศิลป์ด้วยความระมัดระวังแล้วพาเขาไปที่ตรงที่นั่งของเธอ

เลอศิลป์มองเด็กน้อยด้วยความงุนงง

“พ่อคะ” ไอรดามองเขาอย่างอ้อนวอน “หนูอยากให้ของสิ่งนี้กับคุณรษิกาเป็นของขวัญ แต่หนูไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำร้องขอ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะอยากให้ของขวัญกับรษิกา แต่การทำงานฝีมือไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัดเลย

รษิกายิ้มและกลับไปนั่งที่ของตนเองเพื่อทำงานฝีมือให้เสร็จ

เลอศิลป์รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นรษิกามีเปลือกหอยอยู่บนโต๊ะของเธอเช่นกัน เขาไม่ได้สังเกตว่าเธอหยิบมันขึ้นมาจากชายหาดตอนไหน เขาเฝ้าดูขณะที่เธอเอื้อมมือไปหาลวดเส้นเล็กๆ สองเส้นและติดกาวที่เปลือกอย่างระมัดระวัง แม้ว่ามือของเธอจะยุ่งอยู่ แต่เธอก็หันไปมองด้านข้างเป็นครั้งคราวตรวจดูไอรดา

อารมณ์ที่ผสมปนเปกันอย่างล้นหลามปั่นป่วนขึ้นภายในตัวเลอศิลป์ เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เธอกำลังทำ

ทั้งสองคนไม่รู้จักตัวตนซึ่งกันและกัน แต่พวกเขามีความคิดที่เหมือนกัน

เขาหันกลับไปมองอชิและเบนนี่

หลังจากนั่งพินิจพิจารณากันมาระยะหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเด็กๆ กำลังทำอะไรอยู่ เขาเฝ้าดูในขณะที่พวกเขากำลังกวาดนิ้วไปทั่วแท็บเล็ตที่ทางงานจัดเตรียมไว้ให้ จากนั้นเขาจึงค่อยขัดเปลือกหอยของพวกมันอย่างระมัดระวัง

เลอศิลป์เฝ้าดูพวกเขาอยู่สักพัก แต่ก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขากําลังทําอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงละสายตาจากพวกเด็กๆ ไป