หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 570

ชายหาดเริ่มมืดลงแล้ว แต่ผู้คนกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ความวิตกกังวลของรษิกาพลุ่งพล่านเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน

แม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งวันแล้ว แต่เธอก็ยังกังวลเมื่อเห็นผู้คนจำนวนมาก เธอจึงรีบพาเด็กๆ ออกจากชายหาด

บังเอิญเป็นช่วงเวลาอาหารเย็นพอดี เลอศิลป์พาพวกเขาตรงไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ

กระเป๋าของเด็กเต็มไปด้วยเปลือกหอย พวกเขาควักเปลือกหอยออกจากกระเป๋าและวางเปลือกหอยทั้งหมดไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มถกเถียงกันว่าใครจะได้เป็นเจ้าของเปลือกหอยที่ดูดีที่สุด

ดวงตาของรษิกาอ่อนโยนลงและเต็มไปด้วยความสนุกสนานในขณะที่เธอเฝ้าดูเด็กๆ ต่อรองเปลือกหอยที่พวกเขาครอบครองกันด้วยความยากลำบาก

หลังจากนั้นไม่นานพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งถืออาหารของพวกเขามาที่โต๊ะ เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กๆ เริ่มเก็บเปลือกหอยทั้งหมดลงอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากเที่ยวชายหาดตลอดช่วงบ่าย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างหิวโซ ดังนั้นพวกเขาจึงเงียบลงในขณะที่รับประทานอาหาร

หลังอาหารเย็น รษิกาและเลอศิลป์ก็พาเด็กๆ ไปยังสถานที่ทำงานฝีมือ

สถานที่ทำงานฝีมือในครั้งนี้มีเครื่องมือและวัสดุที่หลากหลายเพื่อให้ลูกค้าได้แสดงความคิดสร้างสรรค์และทักษะของพวกเขา

รษิกาและเด็กๆ นั่งเรียงแถวและเริ่มสร้างผลงานของพวกเขา

ระหว่างนั้นเลอศิลป์นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อรอให้พวกเขาทำเสร็จ เขาจะช่วยขัดเงาให้กับเด็กๆ เป็นครั้งคราว แต่ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้เด็กๆ ได้ทำเอง

ไอรดาขมวดคิ้วและจ้องมองเปลือกหอยชิ้นแรกที่เธอหยิบขึ้นมาอย่างตั้งใจราวกับกำลังรอความคิดที่จะผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

เธออยากทำของขวัญที่มาจากเปลือกหอยให้รษิกา แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ไอรดาก็ดึงแขนเสื้อของเลอศิลป์ด้วยความระมัดระวังแล้วพาเขาไปที่ตรงที่นั่งของเธอ

เลอศิลป์มองเด็กน้อยด้วยความงุนงง

“พ่อคะ” ไอรดามองเขาอย่างอ้อนวอน “หนูอยากให้ของสิ่งนี้กับคุณรษิกาเป็นของขวัญ แต่หนูไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำร้องขอ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะอยากให้ของขวัญกับรษิกา แต่การทำงานฝีมือไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัดเลย