หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 586

แม้ว่าพวกเขาสองคนจะเป็นคนระดับเดียวกัน แต่เลอศิลป์ก็ยังคงใช้น้ำเสียงนั้นพูดกับเจตนินซึ่งทำให้เจตนินรู้สึกไม่ค่อยพอใจ

แต่เพราะเจตนินยืนอยู่หน้าบ้านคนอื่น เขาจึงต้องตั้งสติเอาไว้ เจตนินหันไปหารษิกาด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาอยากรู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเรื่องนี้

รษิกาเองก็รู้สึกว่าเลอศิลป์ทำเกินไป แต่เธอก็รู้ว่าถ้าปล่อยให้เป็นไปตามนี้ เลอศิลป์ก็จะยิ่งล้ำเส้นมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นสายตาที่เจตนินมองมา เธอก็กล่าวด้วยความรู้สึกขอโทษ “ขอบคุณที่มาส่งฉันที่บ้านนะคะ คุณเจตนิน น่าเสียดายที่วันนี้ฉันคงเชิญคุณเข้าไปข้างในไม่ได้ แต่ฉันแน่ใจว่าจะได้ขอบคุณคุณอย่างเหมาะสมกว่านี้ในคราวหน้าค่ะ”

เมื่อเธอพูดจบแล้ว เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว เขารีบยื่นมือมาคว้าแขนอีกข้างของเธอเอาไว้

เจตนินเคารพการตัดสินใจของรษิกาและพยักหน้าพลางยิ้ม “ไม่เป็นไรเลยครับ ในเมื่อคุณบาดเจ็บอยู่อย่างนี้ ผมว่ามันคงจะเป็นการดีกว่าถ้าเราคุยเรื่องงานกันผ่านทางโทรศัพท์”

รษิกาตอบตกลงด้วยความซึ้งใจ

ก่อนที่เขาจะไป เจตนินก็กวาดตามองเลอศิลป์ “ถ้าคุณต้องการอะไรก็โทรหาผมนะครับ คุณรษิกา”

เธอคลี่ยิ้มให้เขาและตอบว่า “ได้เลยค่ะ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ คุณเจตนิน”

เมื่อเห็นว่าพวกเขามีทีท่าสนิทสนมกันมากแค่ไหนก็ทำให้เลอศิลป์ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น มือของเขาที่จับแขนเธออยู่บีบแน่นขึ้นเพราะเหตุนั้น

รษิกาขมวดคิ้วใส่เขาเพราะเจ็บแขน

เมื่อเธอเห็นสีหน้าของเขา เธอก็รู้สึกแปลกๆ ในใจ

รถของเจตนินค่อยๆ ลับหายไปจากสายตา

รษิกาละสายตาจากรถและพยายามอย่างมากที่จะขยับไปข้างๆ สองก้าว จากนั้นเธอก็จ้องหน้าเลอศิลป์พร้อมส่งคำเตือนทางสายตา “เป็นอะไรไปคะ? คุณเลอศิลป์”