หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 587

ในตอนนั้นเองที่ท่าทีของเลอศิลป์ดีขึ้นมาขณะช่วยพยุงรษิกาเข้าไปในบ้าน

ลิสาและเด็กๆ ยังไม่กลับมาที่บ้าน ดังนั้นทั้งสองคนจึงอยู่ในบ้านกันตามลำพัง รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ขณะที่เธอกำลังจะขอให้เขากลับบ้านไป เขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอผมดูแผลคุณหน่อย” พอพูดจบแล้ว เขาก็ค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเธอ

ขณะที่รษิกามองดูเขาทำเช่นนั้น เธอก็รู้ถึงความตั้งใจของเขาและปฏิเสธเขาไปพลางขมวดคิ้ว “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ แผลฉันมันไม่เป็นไร ฉันรู้ดี”

เธอพยายามจะดึงขากลับมา

แต่เนื่องจากเธอยังบาดเจ็บอยู่ การเคลื่อนไหวของเธอจึงเป็นไปได้อย่างจำกัด ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังไม่มีที่อื่นให้หลบซ่อนขณะที่นั่งอยู่บนโซฟาเช่นนั้นอีกด้วย

เลอศิลป์คว้าข้อเท้าเธอไว้ทันทีที่เธอชักเท้ากลับไป

“อย่าขยับ แผลคุณอยู่ที่เท้า ถ้าคุณไม่ระวังเดี๋ยวแผลจะเปิดขึ้นมาอีกได้ แล้วนี่คุณยังละเลยคำแนะนำของหมอและเดินไปไหนมาไหนอีก” คิ้วของเขาขมวดแน่นขณะที่เหลือบมองเธอ “ถึงคุณจะไม่ชอบผม แต่ก็ไม่ทำเป็นต้องฝืนตัวเองมากขนาดนี้เลยนะ”

ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาในใจของรษิกาเมื่อสบตากับเลอศิลป์ เมื่อเธอตั้งสติได้ รองเท้าของเธอก็ถูกถอดออกไปแล้ว และผ้าพันแผลที่พันอยู่ก็เปิดออกมาด้วยเช่นกัน

เขาค่อยๆ ยกขาเธอขึ้นมาดูพลางขมวดคิ้วแน่น

ผ้าพันแผลสีขาวสะอาดมีรอยเลือดของเธอติดอยู่เล็กน้อย

ท่าทีของเขาเศร้างหมองไปทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น โอ๊ย ผู้หญิงคนนี้นี่นะ ไม่ใช่แค่ไปเจอผู้ชายคนอื่นตอนที่ยังบาดเจ็บอยู่เท่านั้น แต่เธอยังทำแผลปริอีกด้วย!

ขณะที่ความคิดของเขาหยุดลงอยู่แค่นั้น บรรยากาศรอบตัวเขาก็เย็นเยือก

รษิกามองไม่เห็นว่าเท้าเธอเป็นอย่างไร แต่เธอเห็นว่าท่าทีของเลอศิลป์ดูเคร่งเครียดมาก หัวใจเธอบีบแน่นขณะที่ถามไปว่า “มีอะไรเหรอ?”

ความตื่นตระหนกฉายผ่านแววตาของรษิกา ฉันว่าเป็นเพราะผ้าพันแผลแน่นเกินไปก็เลยไม่รู้ว่าแผลปริออกมาแล้ว เขาต้องคิดว่าฉันทำอะไรรุนแรงอีกแน่ๆ ตอนนี้เขาเห็นแผลฉันแล้วหลังจากที่ฉันเพิ่งบอกเขาไปว่าฉันรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่