หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 610

ด้วยความตกใจ ครรชิตตะลึงชั่วครู่ก่อนที่จะแก้ตัวไปแบบอัตโนมัติ “ผมกำลังคิดว่าเราควรจะทำอะไรกับดอกไม้ดี เพราะดอกไม้จะเหี่ยวอย่างรวดเร็วหากปล่อยไว้”

เลอศิลป์มองดูดอกไม้ด้วยอารมณ์หงุดหงิด และในไม่กี่วินาทีต่อมาเค้าก็บอกว่า “ทำตามที่นายต้องการได้เลย”

ครรชิตถอนหายใจด้วยความโล่งอก และตอบรับว่า “งั้น ผมจะเอาไปใส่แจกันทีหลังแล้วกันครับ”

เลอศิลป์พยักหน้าก่อนจะบอกให้เขาพูดรายงานต่อไป

คราวนี้ครรชิตจดจ่อกับตัวเองและมีสมาธิ

เมื่อเขารายงานเสร็จแล้ว ครรชิตก็มองเลอศิลป์อย่างระแวดระวังและถามว่า “ให้ผมไปเอาแจกันเดี๋ยวนี้เลยไหมครับ? คุณเลอศิลป์”

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ไม่ได้ตอบกลับเพราะเขากำลังสาละวนอยู่กับงาน

เพราะทำงานให้กับเลอศิลป์มาหลายปี ครรชิตทราบได้ทันทีว่าความเงียบหมายถึงได้รับอนุญาต

ด้วยเหตุนี้ ครรชิตจึงออกไปเติมน้ำในแจกันก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอย่างเงียบๆ และใส่ดอกกุหลาบลงไปในแจกัน

ขณะที่ทำเช่นนั้น เขาเหลือบไปเห็นการ์ดที่วางอยู่ท่ามกลางดอกไม้ ภาพที่เห็นทำให้ ครรชิตรู้สึกเศร้าใจ

จากที่เขาเห็น เลอศิลป์นั้นใส่ใจและจริงจังกับรษิกา เพราะเขาไม่เคยเห็นเลอศิลป์ทำอะไรแบบนี้มาก่อน

โชคไม่ดีที่ดอกไม้ช่อแรกในชีวิตของเลอศิลป์ที่มอบให้ผู้หญิงกลับถูกปฏิเสธ ทำให้ ครรชิตสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับรษิกา เธอกำลังคิดอะไรอยู่

ก่อนที่เขาจะหายจากอาการตกตะลึง บริษัทก็ได้รับช่อดอกไม้อีกช่อที่ส่งถึงเลอศิลป์

บังเอิญว่า ครรชิตกลับมาจากมื้อกลางวันเหมือนเมื่อวันก่อน

ในขณะนั้น ทุกคนในล็อบบี้จ้องมองมาที่เขา ขณะที่พนักงานต้อนรับมองครรชิตอย่างหมดหนทาง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังรอให้ครรชิตจัดการกับเรื่องที่ละเอียดอ่อนนี้

เมื่อนึกถึงหน้าของเลอศิลป์ตอนที่เขานำดอกไม้ไปให้เมื่อวันก่อน ครรชิตก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังในทันที

เมื่อคิดกลับไปยังคนที่ส่งคืนดอกไม้มาให้ ครรชิตก็รู้สึกหงุดหงิดมาก