หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 612

ในอีกไม่กี่วันต่อมา เมื่อลิสาไปรับอชิกับเบนนี่ที่โรงเรียน พวกเขาก็มักจะเจอพนักงานคนเดิมจากร้านดอกไม้เสมอ

แม้ว่ารษิกาจะสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ส่งดอกไม้กลับไป แต่ลิสาก็ยังคงถือช่อดอกไม้ทุกช่อเข้าไปในบ้านอย่างดื้อรั้นเพื่อให้รษิกาได้เห็นก่อน

ลิสาเชื่อว่าดอกไม้เป็นตัวแทนของความรู้สึกของเลอศิลป์ และแม้ว่ารษิกาจะไม่มีความคิดที่จะรับดอกไม้เหล่านี้ไว้ เธอก็ยังต้องการพิสูจน์ว่ารษิกายังยืนยันคำเดิม

การส่งดอกไม้ล้มเหลวทุกครั้ง ในเวลาต่อมาพนักงานจากร้านดอกไม้เพียงแค่รอให้นานขึ้นเพื่อรอรับดอกไม้ที่จะส่งคืน ซึ่งช่วยให้ลิสาไม่ต้องเดินทางไปที่ร้านดอกไม้ด้วยตนเอง

เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ รษิกาคิดว่าเลอศิลป์จะหยุดส่งดอกไม้ให้เธอ เธอจึงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเสียงคนกดกริ่งหน้าประตูในตอนเช้าตรู่

วันนี้เป็นวันหยุดของลิสา จึงเหลือเพียงรษิกาและลูกชายสองคนของเธอที่บ้าน ดังนั้นจึงไม่มีใครไปเปิดประตูในตอนแรก

รษิกาลืมตาขึ้นอย่างงุนงง อารมณ์ขัดแย้งปั่นป่วนในอกขณะฟังเสียงกริ่งหน้าประตูที่ดังไม่หยุดหย่อน

พนักงานของร้านดอกไม้มักจะมาส่งดอกไม้ให้เธอในเวลานี้เสมอ

รษิกาคิดว่าจะไม่ตอบรับใดๆ โดยเชื่อว่าจะทำให้พนักงานเข้าใจได้เองว่าเธอไม่ต้องการรับมัน

อย่างไรก็ตาม จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวผ่านไปยังห้องนั่งเล่น

เสียงกริ่งประตูหยุดลง แล้วตามด้วยเสียงอู้อี้ของลูกๆ

"สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหม?"

อชิและเบนนี่ตื่นได้สักพักแล้ว แต่พวกเขายังอยู่ในห้องเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของแม่

เมื่อกริ่งประตูดังขึ้น พวกเขากังวลว่าจะทำให้รษิกาตื่น ดังนั้นพวกเขาจึงรีบลงไปชั้นล่าง ไม่ได้ตรวจสอบด้วยซ้ำว่าคนกดกริ่งเป็นใครก่อนจะเปิดประตู

เด็กชายทั้งสองพูดไม่ออกเมื่อเห็นกุหลาบช่อใหญ่เท่าประตูบ้าน

อชิและเบนนี่อาจจะยังเด็ก แต่พวกเขาก็รู้ว่าการส่งดอกกุหลาบให้หมายถึงอะไร

มีคนส่งดอกกุหลาบให้แม่!

เด็กชายทั้งสองสบตากันด้วยความอยากรู้อยากเห็น หรือเรากำลังจะมีพ่อคนใหม่เร็ว ๆ นี้?

แม่ส่งดอกไม้กลับไป โดยไม่แม้แต่จะมองเลยเหรอ?

แม่กลัวอะไรขนาดนั้น?