หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 615

ดวงตาของเลอศิลป์เศร้าลง ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่โทรศัพท์

ราวกับว่าเวลาไหลไปอย่างไม่รู้จบ ก่อนที่เขาจะค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของร้านดอกไม้และโทรหาพวกเขา

“พรุ่งนี้ไม่ต้องส่งดอกไม้ไปที่บ้านหลังนั้นแล้ว และตั้งแต่สัปดาห์หน้าให้ส่งไปที่สถาบันวิจัยทางการแพทย์วัชราแทน”

พนักงานร้านดอกไม้ตอบรับทันที

ในขณะเดียวกัน แม้ว่ารษิกาโทรไปปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่เธอก็ยังคงกังวลว่า เลอศิลป์จะเพิกเฉยต่อคำขอร้องของเธอ

วันต่อมา รษิกาตื่นแต่เช้าตรู่และนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น

ลูกๆ ของเธอก็เหมือนจะคิดเหมือนกัน พวกเขาลงมาชั้นล่างก่อนเวลาเพื่อมารอพร้อมเธอ

พวกเขาทั้งสามรอและเกือบจะลืมหายใจ โดยเฉพาะรษิกาที่เต็มไปด้วยความประหม่า

โชคดีสำหรับเธอ ที่ไม่มีใครมากดกริ่งประตูแม้เวลาจะผ่านไปสักพักแล้ว

รษิการู้สึกโล่งใจอย่างมากขณะที่เธอมองดูสายตาของลูกชายทั้งสองของเธอที่ค่อยๆคลายความสงสัย เธอสันนิษฐานอย่างไร้เดียงสาว่าในที่สุด เลอศิลป์ก็ยอมแพ้

วันรุ่งขึ้น หลังจากพักผ่อนที่บ้านเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือน รษิกาก็กำลังจะกลับไปทำงาน

แผลของเธอดีขึ้นมากและเดินได้ค่อนข้างปกติแล้ว

รษิกาโน้มน้าวให้ลิสาและเด็กๆ ยอมให้เธอกลับไปที่สถาบันวิจัย

เธอมาถึงประมาณสิบโมงเช้า เพราะใช้เวลาเกลี้ยกล่อมลิสาอยู่นาน

รษิกาไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าคนในสถาบันวิจัยกำลังจ้องมองเธอด้วยสีหน้าแปลกๆ

ขณะที่เธอเดินไปที่ประตู คมสันบังเอิญออกมาจากห้องทำงานของเธอพอดี

“สวัสดีครับ คุณหมอรษิกา” คมสันทักทาย อารมณ์สับสนปะทุอยู่ในสีหน้าของเขา

รษิกาสับสนยิ่งกว่า เธอเลยถามว่า “เช้านี้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ?”

ทำไมทุกคนถึงมองมาที่ฉันแบบนั้น? แล้วทำไมคมสันถึงออกมาจากห้องทำงานของฉันล่ะ?