หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 619

เมื่อดูจากภูมิหลังและสถานะของเลอศิลป์ เขาไม่จำเป็นจะต้องมาเผชิญหน้ากับใครเลย

แต่เขาก็รู้วิธีจะควบคุมสีหน้าและอารมณ์เอาไว้ เนื่องจากอยู่ในวงการธุรกิจมาเนิ่นนาน

รษิกาคิดว่าเขารู้สึกไม่ดีจริงๆ เมื่อเห็นว่าเขาขมวดคิ้วแน่น

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและเอามือข้างหนึ่งลูบท้องเบาๆ

รษิกายังคงมองกะเกณฑ์เขาต่อไปพักใหญ่ ฉันอยู่กับเขามาเมื่อหกปีที่แล้ว และฉันไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นโรคกระเพาะ ที่เขาพูดมา ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นเพียงการแสดง เขาทำตัวแปลกๆ เพราะรู้สึกไม่สบายท้องหรือเปล่า? ไม่งั้น ทำไมจู่ๆ เขาถึงเปลี่ยนสถานที่และตัดสินใจกินมื้อเที่ยงแทน? ใช่ อาจจะเป็นอย่างนั้นแหละ

รษิกาปัดความสงสัยของเธอตกไปและยอมทำตามที่เขาแนะนำ เธอตอบด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน “ฉันประเมินสถานการณ์คุณไม่ออกเอง คุณเลอศิลป์ ในเมื่อคุณรู้สึกไม่ค่อยดี คุณก็ควรเป็นคนเลือกว่าจะกินอะไรนะคะ”

เลอศิลป์ค่อยๆ ปล่อยมือออกจากท้องตัวเองและยิ้มออกมาบางๆ

“ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว ขึ้นรถกันเถอะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้และเริ่มสงสัยการตัดสินใจของตัวเอง

เลอศิลป์ไม่ได้ให้เวลาเธอมากในการให้คำตอบ เขาหันหลังกลับไปเปิดประตูรถให้เธอ

เขาถือช่อกุหลาบไว้และรอให้เธอเดินมาที่ประตูรถ

รษิกานิ่งขึงไปเมื่อเห็นอย่างนั้น เธอหันมองรอบๆ ไปโดยไม่รู้ตัว

เลอศิลป์ยืนอยู่ข้างรถหรูของเขา ในมือก็ถือช่อดอกไม้ ภาพแบบนั้นทำให้เข้าใจผิดได้ง่ายมาก

รษิกาถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้เห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น จากนั้นเธอก็เบนสายตากลับไปมองเลอศิลป์และยิ้มให้ “คุณนำไปก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันขับรถตามไปเอง”

เลอศิลป์เลิกคิ้วแล้วถามไปว่า “คุณรษิกา ถ้าคุณไม่ขึ้นรถมา เดี๋ยวก็มีคนในสถาบันวิจัยกลับจากกินข้าวแล้วมาเห็นเราเข้า ทีนี้จะโทษผมไม่ได้นะที่ทำให้พวกเขาเข้าใจผิด”

รษิกาเม้มปากแน่นแทนคำตอบ เขากำลังแบล็คเมลฉันสินะ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขึ้นรถไป ถ้ามีใครมาเห็นเข้าจริงๆ ฉันจะอธิบายยังไงกันล่ะทีนี้?

รษิกานิ่งอึ้งไปและเหลือบมองเลอศิลป์ เขาจะทำอะไรของเขา?