หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 618

ตอนนั้นใกล้จะเที่ยงแล้ว แต่จักรภพก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี เขาได้แต่แนะนำเลอศิลป์ไปว่า “ไม่ว่านายจะพูดหรือทำอะไร จำไว้ว่าจะต้องมีท่าทีอ่อนข้อให้เธอเสมอ อย่าดื้อดึงหรือก้าวร้าวในการเผชิญหน้ากับเธอนะ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแต่เข้าใจได้ในทันที

หลังจากวางสายไปแล้ว เลอศิลป์ก็ลงไปข้างล่างและขับรถไปที่สถาบันวิจัยของรษิกา

ในระหว่างนั้น รษิกาก็ลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมจะไปที่ร้านกาแฟขณะที่พนักงานส่วนใหญ่ของเธอนั้นออกไปจากอาคารกันเกือบหมดแล้ว

ก่อนจะก้าวออกไปนอกสถาบันวิจัย เธอก็ชะงักไปเพราะนึกอะไรบางอย่างออก จากนั้นเธอก็กลับไปที่ทำงานเพื่อเอาช่อกุหลาบนั้นมาด้วย ฉันน่าจะเอาดอกไม้ไปคืนเขา ไหนๆ ก็มาเจอกันแล้ว

เธอโล่งใจที่ไม่มีใครเห็นเธอเดินออกมาพร้อมช่อกุหลาบช่อนั้น

เมื่อรษิกากำลังเดินไปที่ลานจอดรถหลังออกมาจากสถาบันวิจัยแล้ว เธอก็เห็นรถเบนท์ลีย์จอดอยู่ที่หน้าทางเข้าอาคาร

ชายหนุ่มเห็นเธอจากระยะไกล เขาก็ลงจากรถทันทีและเดินเข้าไปหาเธอ

สีหน้าของรษิกาแข็งทื่อเมื่อเธอเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาทางเธอ นี่ฉันไม่ได้บอกเขาไว้เหรอว่าให้ไปเจอที่ร้านกาแฟ? เขามาทำบ้าอะไรที่นี่? หรือว่าจะยังไม่พอใจกับความเสียหายที่ก่อขึ้นตอนส่งดอกไม้มาที่นี่เช้าวันนี้กันนะ!

“ตอนนี้เที่ยงแล้ว ผมรู้สึกว่าเราน่าจะไปหาอะไรกินกันแทน ก็เลยมารับคุณที่นี่” เลอศิลป์อธิบายราวกับเขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ตื่นจากภวังค์ เธอขมวดคิ้วและตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ แค่ไปหากาแฟดื่มกันก็พอแล้ว”

เธอต้องการเลี่ยงไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับเลอศิลป์เพราะเธอไม่อยากใช้เวลาอยู่กับเขาเลย

แต่กระนั้น เลอศิลป์ก็ทำเหมือนกับหูหนวกและไม่ได้ยินที่เธอพูดออกมา เพราะเขาพูดต่อไปว่า “แล้วคุณอยากกินอะไรล่ะ? ผมจะได้จองโต๊ะไว้”

รษิกามองเขาอย่างงุนงง

เธอไม่แน่ใจว่าความคิดของเธอกำลังเล่นตลกกับเธอเองอยู่หรือเปล่า แต่มีบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าท่าทีของเลอศิลป์เปลี่ยนไปจากที่เขาเคยเป็นมา