หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 62

“พ่อกับแม่ มาทำอะไรที่นี่ครับ?” เลอศิลป์ถามพร้อมขมวดคิ้ว

ศศิตาครวญครางตอนที่สำรวจหลานสาวของตัวเอง “แม่ต้องลากพ่อของลูกมาด้วยเพราะแม่เป็นกังวลตอนที่ได้ยินว่าหลานสาวของแม่หายตัวไปเมื่อเช้านี้ แล้วทำไมลูกถึงไม่บอกแม่?”

เลอศิลป์ไม่รู้ว่าจะตอบแม่อย่างไรดี

“ไอวี่ มาเร็ว บอกย่าหน่อยสิว่าหนูไปไหนมา?” ศศิตาโล่งอกเมื่อเห็นว่าไอรดากลับบ้านมาอย่างปลอดภัย เธอกอดสาวน้อยแล้วพูดว่า “ทำไมหลานถึงหนีออกจากบ้านไปแบบนั้นล่ะ? หนูยังเล็กอยู่เลยนะ ย่าเป็นห่วงหนูมากเลยนะ อย่าทำแบบนี้อีกนะ รับปากกับย่าได้ไหม?”

อัญชสาย้ำอีก “หนูพูดกับฉันก็ได้ถ้าเกิดมีเรื่องไม่สบายใจ อย่าหนีออกจากบ้านไปโดยไม่บอกเราแบบนี้สิ! คุณปู่กับคุณย่าเป็นห่วงหนูมากนะ ฉันก็เหมือนกัน! ถ้าเกิดหนูไม่กลับบ้าน ฉันก็ว่าจะออกไปตามหาเหมือนกัน!”

ไอรดาไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบกับอ้อมกอดของศศิตาและคำถามของอัญชสา เธอมีสีหน้าเย็นชามาก

พอรู้ว่าบรรยากาศแบบนี้จะทำให้ไอรดารู้สึกอึดอัด เลอศิลป์จึงเดินไปหาศศิตาแล้วดึงตัวลูกของเขามา “ไอวี่ก็แค่ออกไปเดินเล่นแถวๆ บ้าน เธอเป็นเด็กฉลาด แม่ไม่ต้องเป็นห่วงเธอเหรอกครับ”

ไอรดาอ้าแขนไปโอบรอบคอของเลอศิลป์แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขา

ศศิตารู้สึกปวดใจกับหลานสาวของตัวเอง เธอหันไปบ่นกับเลอศิลป์ “แกคงจะละเลยไอวี่ เพราะแกมัวแต่ยุ่งกับงาน! หลานคงจะไม่เหงาถ้าเกิดแกแต่งงานกับใครสักคนที่มาดูแลหลานได้ หลานคงไม่ต้องหนีออกจากบ้านถ้ามีคนคอยดูแล!”

พอได้ยินแบบนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าศศิตาพยายามกดดันให้เขาแต่งงานอีกครั้ง เขาสัญญาทันทีเลยว่า “จากนี้ไป ผมจะพยายามอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ วันนี้ผมก็ไม่ได้คิดจะออกไปข้างนอกเหมือนกัน แต่มีเรื่องฉุกเฉินนิดหน่อย ผมเลยต้องไปที่ทำงาน”