หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 61

พอเห็นรถของเลอศิลป์ออกไปแล้ว รษิกาก็พาอชิกับเบนนี่กลับเข้าบ้านไป

เธอย่อตัวลงนั่งพร้อมจ้องพวกเขาอย่างจริงจัง เด็กผู้ชายทั้งสองคนเองก็มองเธอ เพราะรู้ว่าแม่ของพวกเขามีบางอย่างอยากจะพูดด้วย

“อชิ เบนนี่ ฟังดีๆ นะ ห้ามบอกใครเรื่องครอบครัวของเราอีก โดยเฉพาะเรื่องที่ลูกไม่มีพ่อ!” รษิการู้สึกหัวหมุนพอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันหยุดบทสนทนาของพวกเขาได้ เลอศิลป์เป็นคนฉลาด สิ่งที่เด็ก ๆ พูดออกไปคงจะไปกระตุ้นความสงสัยของเขาแน่

อชิกับเบนนี่ดูสับสน “ทำไมล่ะครับ? เรื่องที่เราไม่มีพ่อมันเป็นความจริงนี่นา!”

พอได้ยินคำตอบของพวกเขา รษิกาก็ยิ่งปวดหัวขึ้นมากกว่าเดิม

ฉันจะบอกความจริงกับเด็กสองคนนี้ไม่ได้ใช่ไหม? จะบอกได้ยังไงว่าฉันกลัวพ่อที่แท้จริงของพวกเขาจะมาตามหาพวกเขาล่ะ?

หลังจากหยุดนิ่งไปสักพัก รษิกาก็แต่งเรื่องขึ้นมา “เพราะพวกคนไม่ดีจะชอบเด็กที่ไม่มีพ่อไงล่ะ พวกเขารู้ว่าบรรดาแม่ๆ ไม่แข็งแกร่งพอจะปกป้องลูกของพวกเขาได้ ถ้าเกิดพวกเขามาลักพาตัวลูกไปล่ะ?”

เด็กฉลาดทั้งสองคนหันมาสบตากัน พวกเขาคิดว่าคำอธิบายนั่นฟังไม่ขึ้นแต่ก็ตัดสินใจเล่นตามน้ำไป “ได้ครับแม่”

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอลุกขึ้นยืนแล้วหยิบกระเป๋า จากนั้นก็พากันไปที่สถาบันวิจัย

ในเวลาเดียวกันนั้น หลังจากที่ไอรดาออกจากบ้านของรษิกาไปแล้ว เธอก็ยังคงทำหน้าบึ้งตึง แต่ไม่ได้ร้องไห้อีก ตลอดเส้นทางที่ขับรถกลับบ้าน เธอทำหน้ามุ่ยและมองดูวิวนอกกระจกเหมือนกับว่าเลอศิลป์ไม่ได้อยู่ตรงนั้น

เลอศิลป์รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ถอนหายใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ยังโกรธพ่ออยู่อีกเหรอ พ่อขอโทษนะไอวี่ เป็นความผิดพ่อเอง พ่อไม่ควรห้ามไม่ให้ลูกมีเพื่อน แต่ลูกจะหนีออกจากบ้านไปเฉยๆ เหมือนทุกครั้งไม่ได้นะ มีปัญหาอะไรก็คุยกับพ่อสิคะ”

ไอรดาเอียงหัวไปมองเขา แต่แทนที่จะหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีก เธอกลับก้มหน้าไปมองเท้าเล็กๆ ของตัวเอง

เลอศิลป์ถอนหายใจ เขายื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ “แทนที่ลูกจะเขียน ลูกควรจะหัดพูดบ้าง การเขียนอาจจะสื่ออารมณ์ได้ไม่ถูกต้อง และบางครั้งก็ก่อให้เกิดความเข้าใจผิดกันได้”