หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 60

เลอศิลป์ผงะไปกับอาการโมโหของหนุ่มน้อยทั้งสองคนจนถึงขั้นขมวดคิ้ว

พวกเขาต่อว่าเลอศิลป์อย่างตรงไปตรงมา ตัวเลอศิลป์เองก็รู้สึกผิดต่ออชิและเบนนี่ และยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกมหาศาล

รษิกาที่โอบกอดไอรดาไว้ในอ้อมแขนก็รู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่หนุ่มน้อยทั้งสองคนพูดออกไป เธอเองก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเช่นเดียวกัน

ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขายังไม่รู้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือพ่อแท้แท้ของพวกเขา ถ้าได้รู้ความจริงพวกเขาก็คงจะยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิม…

หลังจากที่เงียบอยู่พักหนึ่ง เลอศิลป์ก็หันไปมองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่ได้คิดว่าเธอทั้งสองคนเป็นคนไม่ดีเลยนะ ฉันแค่รู้สึกว่าการที่แม่ของเธอติดต่อกับอดีตสามีมันจะไม่เหมาะสมสักเท่าไร พ่อของเธออาจจะโมโหขึ้นมาได้ ถ้าเกิดเขารู้เรื่องนี้”

รษิกากับหนุ่มน้อยทั้งสองคนยื่นนิ่งไปชั่วครู่หลังจากได้ยินคำพูดนั้น

อชิกับเบนนี่หันมาสบตากัน อ๋อใช่! พ่อยังไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรากับเขา!

เบนนี่พูดความในใจออกมาทันที “ไม่เป็นไรหรอก! เราไม่มีพ่ออยู่แล้ว!”

คำพูดที่หนุ่มน้อยทั้งสองได้เอ่ยออกไปนั้นทำให้รษิกาตกตะลึง เธออยากจะห้ามไม่ให้ลูกชายคนเล็กของตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป แต่มันสายเกินไปแล้ว

เธอทำได้แค่รอคอยคำตอบของเลอศิลป์อย่างร้อนรนใจ

แววตาของผู้ชายคนนั้นหรี่ลงเพราะความสงสัย มีบางอย่างทะแม่งๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เด็กคนนี้พูดออกมา รวมถึงรูปภาพต่าง ๆ ด้วย

“ที่บอกว่าไม่มีพ่อนั่นหมายความว่ายังไง? เขาไปไหนเหรอ?” เลอศิลป์อดถามไม่ได้

เบนนี่หันไปมองชายที่กำลังสงสัยและอธิบายให้ฟัง “พ่อไม่ต้องการพวกเราอีกต่อไป เขาทิ้งแม่ไป และเขาก็ไม่ชอบพวกเราด้วย เราเติบโตมากับแม่ เราก็เลยไม่เคยเห็นหน้าพ่อมาก่อน”

พอได้ยินแบบนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วแล้วจ้องตาของรษิกา ดวงตาของเขาวูบวาบไปด้วยอารมณ์แห่งความสับสน