หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 59

เนื่องจากคติยาคือคนที่คอยดูแลไอรดามาตลอด ทำให้เลอศิลป์ไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการรับมือกับเด็กมากนัก และคิดว่าลูกสาวตัวเองโกรธมาก

แววตาแห่งความหวาดกลัวฉายวาบในดวงตาของชายหนุ่มเมื่อได้เห็นเด็กหญิงตัวน้อยสะอึกสะอื้น แต่ท้ายที่สุดเขากลับจ้องเธออย่างโหดร้าย

“หยุดร้องได้แล้ว” เขาสั่งโดยที่คิดว่าตัวเองไม่ได้ทำเสียงเกรี้ยวกราดแต่อย่างใด

แต่ทว่าเสียงของเขากลับฟังดูดุดันเป็นพิเศษในหูของเด็ก

ด้วยเหตุนี้ไอรดาจึงร้องไห้หนักกว่าเดิม น้ำตาไหลอาบแก้มที่ซีดเผือดของเธอราวกับสายน้ำที่ไหลลงมาจากเขื่อนขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้

พอเห็นแบบนั้นเลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไร

ขณะที่รษิกาเองก็ไม่อาจทนมองความเย็นชาของผู้ชายคนนี้ต่อลูกสาวตัวเองที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นได้อีกต่อไป

“คุณเลี้ยงลูกแบบนี้เหรอ? เธอร้องไห้ไปแล้ว คุณยังมีหน้ามาพูดกับเธอแบบนี้อีกเหรอ? คุณช่วยพูดกับเธอดีๆ ไม่ได้หรือไง?”

เลอศิลป์ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำตักเตือนของผู้หญิงคนนั้น

รษิการีบปรี่เข้าไปหาไอรดาแล้วคุกเข่าลงเพื่อดึงเด็กหญิงตัวน้อยเข้ามาสู่อ้อมแขนของเธอ “โอ๋นะไอวี่ ไม่ต้องร้อง! หนูจะแวะมาหาตอนไหนก็ได้ถ้าอยากมา โอเคไหม? ฉันจะให้เบอร์หนูไว้ ถ้ารู้สึกอยากแวะมาเมื่อไรก็บอกฉันได้เลยนะ” เธอให้คำมั่นอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องร้องแล้ว โอเคไหมคะ? ถ้าร้องไห้แล้วจะไม่สวยนะจ๊ะ”

ขณะเดียวกันนั้น อชิและเบนนี่ก็ยืนอยู่ข้างทั้งสองคน พร้อมถือกระดาษทิชชู่ไว้ในมือ

ขณะที่ปลอบโยนไอรดาอยู่นั่น รษิกาก็เอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตาให้กับสาวน้อย

ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อถูกถามแบบนั้น

เมื่อเห็นว่าเขายังเงียบอยู่ เด็กผู้ชายทั้งสองก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด และคิดว่าพวกเขาพูดแทงใจดำเข้าให้แล้ว

หลังจากที่อดทนอยู่สักพัก ในที่สุดอชิก็พูดความในใจออกไป “เราปกป้องเธอและเล่นกับเธอ แต่คุณกลับระแวงพวกเรา คุณคิดว่าพวกเราเป็นคนแบบไหนเหรอครับ?”

เบนนี่พยักหน้าเห็นด้วย แล้วทั้งสองหนุ่มก็จ้องเลอศิลป์ด้วยความผิดหวัง

ชายคนนี้คือพ่อของพวกเขา แต่เขาทิ้งแม่ของพวกเขาไปก่อนที่พวกเขาจะลืมตาดูโลก

และตอนนี้ นอกจากจะไม่ชอบพวกเขาแล้ว เขายังไม่ยอมให้ลูกสาวของตัวเองมาเป็นเพื่อนกับพวกเขาอีก