หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 58

รษิกาอยากจะโทรไปบอกสถาบันวิจัยว่าวันนี้เธออาจจะไปสายสักหน่อย

แต่คนที่รับสายโทรศัพท์คือคมสัน ซึ่งเขาต้องการปรึกษาเธอเรื่องงานชิ้นหนึ่งที่พวกเขาเร่งทำกันเมื่อสองวันก่อน เขาจึงขอให้เธอช่วยเรื่องข้อมูลบางกลุ่ม ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกไป

รษิกาพูดคุยติดพันกับเขาเป็นเวลานาน จนในที่สุดเธอก็ลืมเวลาไปเลย

เธอนึกได้ว่าต้องวางสายโทรศัพท์ หลังจากได้ยินเสียงของเลอศิลป์ดังมาจากด้านล่าง

นั่นคือตอนที่เธอรีบสรุปประเด็น แล้ววางสายเพื่อรีบลงไปข้างล่าง

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเลอศิลป์จะมาหาในไม่ช้า และลูกชายทั้งสองของเธอก็ยังอยู่เป็นเพื่อนไอรดาที่ชั้นล่าง

ถ้าเลอศิลป์มาเห็นลูกชายของเธอเข้าล่ะก็...

พอคิดแบบนั้นเธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที

อนิจจา ตอนที่เธอลงมาชั้นล่างเพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งสองฝ่ายได้พบหน้ากันนั้น มันก็สายเกินไปเสียแล้ว

พอเธอเดินเลี้ยวมาตรงหัวมุมบันได เธอก็ได้เห็นผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างพรม ส่วนเด็กๆ ทั้งสามคนนั้นก็เก็บของเล่นใกล้จะเสร็จแล้ว

หลังจากได้ยินเสียงเธอเดินลงมา เลอศิลป์ก็หันกลับมามองอย่างเฉยเมย

ตอนที่พวกเขาสบสายตากัน ท่าทางของรษิกาก็แข็งทื่อ แต่เธอก็มือตัวเองไว้เพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะทักทายผู้ชายคนนั้นแบบผ่านๆ ว่า “มาแล้วเหรอ?”

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างเฉยชา แต่ยังคงจ้องมองเธออยู่ ไม่มีใครรู้ว่าลึกๆ แล้วเขากำลังคิดอะไรอยู่

แค่คิดว่าเขารู้แล้วว่าเด็กผู้ชายทั้งสองคนเป็นใคร รษิกาก็ไม่อาจเก็บซ่อนความรู้สึกผิดของตัวเองไว้ได้ “งั้น...คุณจะพาไอวี่กลับบ้านตอนนี้เลย หรือว่า ... ”

เธอกลัวว่าเลอศิลป์อาจจะอยากนั่งคุยหลังจากได้รู้ที่มาของเด็กทั้งสองแล้ว

นับว่าโชคยังดีที่ผู้ชายคนนั้นคิดว่าเธอบอกใบ้ให้เขากลับออกไป “เราจะกลับกันแล้ว ไม่ต้องห่วง ผมไม่อยู่ที่นี่นานนักหรอก” เขาตอบกลับอย่างเฉยชา

ในที่สุดไอรดาก็หยิบสมุดขึ้นมาแล้วเริ่มเขียนลงไปอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าเธอจะใช้เวลานานเพื่อจะเขียนแค่คำว่า “ขอบคุณ”

แต่พอเธอเขียนเสร็จแล้ว เธอก็ยื่นสมุดบันทึกให้เลอศิลป์แทน

เธอเขียนว่า พ่อจ๋า คราวหน้าหนูมาหาหมอรษิกาอีกได้ไหมคะ? หนูอยากเป็นเพื่อนกับอชิและเบนนี่

ทุกคนเห็นข้อความที่เธอเขียน

รษิกากับลูกชายทั้งสองคนรู้สึกสงสารเธอขึ้นมา แต่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะสีหน้าอันบึ้งตึงของเลอศิลป์

พอสังเกตเห็นปฏิกิริยาของพวกเขา และเห็นว่าลูกสาวตัวเองเกาะติดพวกเขาขนาดไหน เลอศิลป์ก็กัดฟันพูดออกไปว่า “ไม่”

สีหน้าของไอรดาเปลี่ยนไปทันทีที่เขาพูดแบบนั้น ดวงตาเธอแดงก่ำ เธอเม้มปากแล้วเริ่มสะอื้นอยู่เงียบๆ