หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 57

พวกฝาแฝดแสดงอาการระแวดระวังทันทีที่ได้ยินเขาเอ่ยถึงแม่ของพวกเขา

“ทำไมคุณต้องถามถึงแม่ด้วยล่ะครับ?” อชิร้องถาม พร้อมจ้องมองผู้ชายคนนั้นราวกับลูกหมาที่พร้อมจู่โจมตลอดเวลา

เขาไม่ได้มีแรงมากนัก แต่ก็ยังเด็ดเดี่ยวพอที่จะทำสีหน้าโหดร้ายใส่

พอได้เห็นการต่อต้านและความระแวดระวังของเด็กๆ แล้ว เลอศิลป์กลับรู้สึกสงสัยปนตลกขบขันไปด้วย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนัก “ก็ทุกคนคอยดูแลไอวี่ให้ถึงสองครั้งแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่จะกล่าวคำขอบคุณแม่เธอสักคำหน่อย”

พอได้ยินแบบนั้นอชิก็ถอนหายใจอยู่ข้างใน แต่สีหน้าของเขายังดูเคร่งเครียด “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอกครับ แม่ผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ไม่ว่าจะยังไงแม่ก็ไม่ต้องการคำขอบคุณจากคุณอยู่แล้ว”

จากนั้นอชิก็ลากเบนนี่กลับไปที่พรมแล้วหันไปหาไอรดา “พ่อของเธอมารับแล้ว เธอควรจะกลับไปกับพ่อนะ เดี๋ยวแม่ของฉันก็ต้องออกไปทำงาน แม่คงไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วล่ะ”

เดิมทีไอรดาก็มีทีท่าเริงร่าดีตอนที่พวกหนุ่มน้อยคอยช่วยเหลือไว้ แต่พอได้ยินคำพูดนั้นเธอก็ค่อย ๆ ได้สติขึ้นมา แม้ว่าเธอจะไม่อยากกลับไปสักเท่าไร แต่ท้ายที่สุดเธอก็พยักหน้าตอนที่ได้รู้ว่ารษิกาต้องไปทำงาน

อชิยังคงตั้งท่าเตรียมพร้อมตั้งแต่ตอนที่เลอศิลป์พูดถึงแม่ของพวกเขา ฉันไม่อยากให้เขาเจอกับแม่

พอได้เห็นเด็กหญิงยอมกลับไปบ้านแล้ว เขาก็รีบลากตัวเบนนี่มาก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงไปเก็บตัวต่อทั้งหมด

เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาได้แต่มองทั้งสามคนเอาของเล่นไปเก็บ

แต่ยิ่งเขาจ้องมองพวกเขามากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกแปลกขึ้นไปอีก

พวกเขาทุกคนมีความสูงไล่เลี่ยกัน

พอลองนึกดูแล้ว พวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นอนุบาลเดียวกัน

นั่นหมายความว่าพวกเขาอายุเท่า ๆ กันด้วย

แต่พอลองคำนวณลำดับเวลาแล้ว ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะคลอดเด็กแฝดทั้งสองคนนั้นทันทีหลังจากมีไอวี่แล้วก็ขอหย่า พวกเด็กชายก็ไม่ควรจะมีอายุไล่เลี่ยกับไอวี่ได้ขนาดนี้