เลอศิลป์รวบรวมสติและเดินตามอชิเข้าไปในบ้าน
ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นไอรดานั่งอยู่บนพรมโดยที่เธอสนใจตัวต่ออย่างเต็มที่ นอกจากนี้ยังมีเด็กชายตัวเล็กๆ นั่งถัดจากเธอซึ่งหน้าของเขาเหมือนกับเด็กคนที่ไปเปิดประตูให้ไม่มีผิด
ฝาแฝดอย่างนั้นหรือ?
ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เลอศิลป์ละสายตาจากเด็กๆ และกวาดตามองส่วนที่เหลือในห้องนั่งเล่นแทน
แต่ไม่พบรษิกาที่ไหนเลย
“พ่อเธอมาแล้ว” อชิเรียกไอรดาอย่างเย็นชาหลังจากเดินกลับเข้ามา ท่าทีที่เคยเป็นมิตรของเขาหายไปโดยสิ้นเชิง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็ชะงักและเหลือบมองไปยังเลอศิลป์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ
แต่เมื่อเห็นเขา เธอก็ละสายตาจากเขาทันทีและเริ่มเขียนบางอย่างลงในสมุดของเธอ
เลอศิลป์และเด็กแฝดจ้องมองไปที่เธอ
ทั้งอชิและเบนนี่ลังเลเพราะไม่อยากให้เธอกลับไป แต่ตอนนี้พ่อของเธอมาแล้ว จึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะรั้งให้เธออยู่ต่อ
เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าสาวน้อยกำลังจะบอกอะไรเขา
ในไม่ช้าไอรดาก็ชูสมุดของเธอขึ้น
หนูยังไม่อยากกลับบ้าน
เป็นไปตามที่เขาคาดไว้
รอยย่นระหว่างคิ้วของเลอศิลป์ยิ่งลึกขึ้นอีกขณะที่น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความไม่พอใจ “ไอรดา ฟ้าศิริสวัสดิ์ ลูกหนีออกจากบ้านโดยไม่บอกอะไรสักคำ ลูกไม่คิดว่าจะต้องอธิบายอะไรกับพ่อหน่อยเหรอ? นี่เป็นครั้งที่สองที่ลูกหนีออกจากบ้านในเดือนนี้ ทำไมลูกถึงทำตัวอย่างนี้กันนะ?”
ไอรดาสบตาเขาอย่างดื้อรั้นก่อนจะก้มลงเขียนสมุดของเธออีกครั้งว่า หนูชอบคุณรษิกา หนูชอบอชิและเบนนี่ หนูอยากเป็นเพื่อนกับพวกเขา!
แววเยาะเย้ยฉายในดวงตาของเลอศิลป์ขณะที่เขาอ่านข้อความนั้น “ลูกชอบพวกเขา แต่ลูกเคยถามพวกเขาไหมว่าพวกเขาชอบลูกหรือเปล่า? ลูกหนีมาที่บ้านพวกเขาแบบนี้และทำให้ชีวิตของพวกเขาต้องวุ่นวาย ลูกไม่รู้เลยสินะว่ามันหยาบคายแค่ไหน?” เขาถามอย่างเข้มงวด
ไอรดาเม้มปากแล้วหันไปหาเด็กชายทั้งสองอย่างระมัดระวัง
เธอรู้ว่าเธอรบกวนพวกเขาด้วยการมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่
แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เธอชอบพวกเขามาก แต่พ่อของเธอก็ดันไม่ยอมให้เธอเล่นกับพวกเขา
เราแลกของขวัญกันแล้วด้วยซ้ำ และพวกเขาก็ชวนฉันไปเล่นด้วย นี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาก็ชอบฉันเหมือนกันเหรอ?
หัวใจของเบนนี่สั่นไหวเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของไอรดา “เธอไม่ได้รบกวนเราหรอกครับ” เขาพูดพร้อมวางตัวต่อลง “อันที่จริง เราเพิ่งเล่นตัวต่อด้วยกันจนกระทั่งคุณมา เรากำลังสนุกกันมากเลยล่ะ!"
ไอรดายิ้มเมื่อได้ยินเบนนี่พูดออกตัวแทนเธอ จากนั้นเธอก็หันกลับไปหาพ่อของเธออย่างโกรธจัด
เลอศิลป์ดูมีปัญหากับคำตอบของเด็กชาย
แต่ทว่า อชิรีบเอนตัวไปสะกิดน้องชายของเขา
เบนนี่หันไปหาเด็กชายอีกคนด้วยความงุนงง แต่เขาก็ตระหนักได้ในทันทีเมื่อได้เห็นสายตาที่ส่งมาเตือนของพี่ชาย
จริงสิ! เราจะให้ผู้ชายคนนี้รู้ไม่ได้ว่าเราชอบไอวี่มากแค่ไหน!
เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น เบนนี่รีบปิดปากและใช้เพียงสายตาแสดงความไม่พอใจ
เลอศิลป์สังเกตเห็นทุกอย่างที่พวกเด็กๆ เพิ่งทำไปเมื่อครู่
ถึงกระนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าพวกเด็กๆ คิดอะไรอยู่ เลอศิลป์คิดเอาเองว่าเขาทำให้เด็กๆ ตกใจ จากนั้นเขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะมีสีหน้าอ่อนลง
พวกเขาอาจจะเป็นลูกของผู้ชายคนอื่น แต่พวกเขายังเด็กอยู่ และเลอศิลป์ก็รู้ว่าเขาไม่ควรเอาความเกลียดชังไปลงกับเด็กๆ
“ยังไงก็แล้วแต่ การที่ไอวี่มาหาพวกเธอที่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ต้องทำให้พวกเธอลำบากแน่ๆ ขอบคุณที่เล่นกับเธอนะ” เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดอย่างใจเย็น
เด็กชายทั้งสองพยักหน้าตอบอย่างเย็นชา
จากนั้นห้องนั่งเล่นก็ตกอยู่ในความเงียบ
“แม่ของพวกเธออยู่ไหนล่ะ?” เลอศิลป์ถามด้วยความหงุดหงิดในเวลาต่อมา พร้อมกับถูขมับของเขา
แม้จะมีลูกสาว แต่เขาก็ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กเท่าไรนัก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
เนื้อเรื่องวนอยู่อ่าง10รอบ,😁😁😁...
วนกลับมาที่เดิมอีกรอบ ประสาทแดก นิคือ 2วันกลับมาอ่าน1บท ก้อยังวนอยู่ที่เดิม ใครซื้ออ่าน เอาตังค์ซื้อบ้านได้เลยมั้ง...
แล้วจะไงต่อ ไอวีโดนตี โดนทำร้าย หนักก่อน ? ทั้งๆ ควรจะรู้ได้แล้ว ที่โดนวางยา ขนาดนั้น เห้อออออ มาตามอ่านแต่ก็เบื่อ ว่าวนๆอยู่ที่เดิม...
ทะเลาะอึกแล้ว ถึงตอนนี้ ถ้าควรมีไรเปลี่ยนแปลงบ้างค่ะ นอกจากพากลับบ้าน วนหลูบอีกกกกแล้ว...
ที่สุดของการวนเวียนย่ำอยู่กับที่ เนื้อเรื่องไม่มีไรเลย น้ำล้วนๆ น่าจะไป5000ตอน พ่อแม่ลูกยังไม่รู้จักกัน โอ้ยประสาท ละครไทยชิบ มีไรไม่พูดกัน หลบกันไปหลบกันมา...
เนื้อเรื่องวนอยู่ในอ่างมากค่ะ น่าเบื่อ ไม่สนุก เสียดายตอนแรกๆทำไว้สะสนุกเลย เนื้อหาออกทะเล กู่ไม่กลับ ใครไหวไปก่อนเลยจ้าาา...
ไม่ถึงไหนเลยจริงๆ พอดีน่าจะเก่งกว่านี้ดูมีอิทธิพล แต่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง แค่ลูกก็ยังไม่รู้เลย มึนนนนค่ะ...
ทำไมกดไปตอน1036ไม่ไปละ...
เข้าไปอ่านถึงตอน1035แล้วอ่ะแต่ไปต่ออีกไม่ได้...
เนื้อเรื่องหลงทางวนไปมา ไม่สนุก...