หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 641

“ผมจะไปส่งคุณรษิกากลับบ้านเอง” เจตนินส่งเสียงมาจากข้างๆ

รษิกานิ่งอึ้ง และเธอก็รีบพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

แม้พวกเขาจะสนิทกันมากจนเรียกว่าเป็นเพื่อนกันได้ แต่รษิกาก็ไม่คิดว่าจะสนิทกันมากพอที่จะให้เจตนินไปส่งเธอที่บ้าน

เธอปฏิเสธรณภพไปเพราะรู้สึกว่ามันคงไม่สะดวกที่จะทำเช่นนั้น

แต่เธอปฏิเสธเจตนินเพราะรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้สนิทกันมากพอจะให้เขาไปส่งเธอ

จึงเป็นปกติที่เจตนินจะมองออกถึงความแตกต่างระหว่างเขากับรณภพ แต่แม้จะรู้อย่างนั้น เขาก็ยังผิดหวังอยู่ดี

“ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมหรอกครับ คุณรษิกา เราจะได้ทำงานร่วมกันในอนาคตอันใกล้นี้แล้ว ผมก็แค่หวังว่าเราจะสนิทกันมากขึ้น จะได้ทำงานร่วมกันได้ดีขึ้นเท่านั้นเอง” จากนั้นเขาก็พยายามระงับความรู้สึกแปลกๆ ที่ก่อตัวขึ้นในใจเขา “อีกอย่างผมก็กำลังจะกลับบ้าน แล้วบ้านคุณก็อยู่ทางเดียวกันกับผมอยู่แล้ว มันไม่เป็นปัญหาอะไรเลยครับ”

รษิกาขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

ทุกข้ออ้างที่เธอคิดขึ้นมาเพื่อปฏิเสธเจตนินถูกเขาปัดตกไปก่อนที่เธอจะทันได้พูดออกมาเสียอีก แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่เหมาะที่เขาจะไปส่งเธอ แต่เธอก็คิดเหตุผลที่จะมาปฏิเสธข้อเสนอของเขาไม่ออกอีกแล้ว

รณภพไม่ได้คิดอะไรมากขณะที่เขาเสริมขึ้นว่า “ถ้างั้นก็รับข้อเสนอของคุณเจตนินเถอะ รษิกา”

รณภพอยากจะให้เจตนินไปส่งรษิกากลับบ้านมากกว่าจะให้เธอนั่งแท็กซี่กลับบ้านแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ในเมื่อทั้งสองคนพูดอย่างนั้น รษิกาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบรับไป “งั้นฉันขอโทษนะคะที่ต้องรบกวนคุณเจตนินอย่างนี้”

เจตนินลอบถอนหายใจและยิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไรเลยครับ เรื่องเล็กมาก”

จากนั้นทั้งสามคนก็รอให้คนขับทั้งสองมาที่ทางเข้าโรงแรมพลางคุยกันไปเรื่องการร่วมมือทางธุรกิจ

ในระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้ามากมายดังมาจากข้างหลัง

พวกเขาเดาว่าคนเหล่านั้นคงเพิ่งจะทานข้าวกันเสร็จและออกมาจากโรงแรมด้วยกัน