หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 648

ไม่นานนัก ครรชิตก็ส่งจรรยาภรณ์กลับไป

หลังออกจากโรงแรม จรรยาภรณ์ก็เข้าใจได้ในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น เธอพยายามจะดิ้นรนให้หลุดพ้น แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว

พอจรรยาภรณ์ออกไปแล้ว เลอศิลป์ก็กวาดตามองผู้คนที่มามุงดู

ทุกคนรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังเมื่อสบตากับเขา พวกเขาไม่กล้าอยู่ตรงนั้นต่อและรีบออกไปทันที

ในชั่วพริบตา ก็มีคนเหลืออยู่ที่หน้าทางเข้าโรงแรมเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ขอบคุณที่ช่วยฉันจากสถานการณ์นี้นะคะ คุณเลอศิลป์” รษิกาพูด

เธอก้มหน้าลงและพยายามทำให้ตัวเองสงบใจ ขณะที่กล่าวขอบคุณเลอศิลป์อยู่นั้น เธอก็รักษาระยะห่างกับเขาไปด้วยโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็หันหลังเดินกลับไปยืนอยู่ข้างรณภพ

แต่เลอศิลป์จับมือเธอไว้ทันทีที่เธอหันหลังไป

รษิกาชะงักไปทันทีและพยายามจะสะบัดหนีจากเขาโดยสัญชาตญาณ แต่เธอก็ไม่กล้าพอจะหันมาบอกให้เขาปล่อย เธอแค่ยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น

“คุณขอบคุณอย่างไม่จริงใจเสมอเลยนะครับ คุณรษิกา” เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปริศนา

จากนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเจตนินกับรณภพที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แต่เมื่อเขาเปิดปากพูด น้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรเหมือนตอนที่เขาปกป้องรษิกา

“คุณเจตนิน คุณรณภพ คุณทั้งสองคนจัดการผู้หญิงเมาแค่คนเดียวก็ยังไม่ได้เลย และทำให้หุ้นส่วนธุรกิจของคุณต้องขวัญผวาอย่างนี้ ผมเกรงว่ามันคงจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไรในการร่วมงานกันนะครับ” เลอศิลป์กล่าว

ก่อนหน้านี้ตอนที่ครรชิตรายงานเหตุการณ์ให้เขาฟัง ครรชิตก็เอ่ยแค่ว่ารษิกากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก และเลอศิลป์ก็เข้ามาช่วยเธอโดยไม่ลังเลใจ

เขาหงุดหงิดมากเมื่อเห็นว่าเจตนินและรณภพเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเหมือนกัน

รณภพชำเลืองมองใบหน้าที่แข็งทื่อของรษิกา เขาเข้ามาใกล้เธอและพูดกับเลอศิลป์ว่า “เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมากครับ เราไม่มีเวลามากพอจะตอบโต้เลย ขอบคุณพระเจ้าที่รษิกาไม่ได้บาดเจ็บอะไร”

ดวงตาของรณภพฉายชัดถึงความรู้สึกผิด

ด้วยบุคลิกที่เป็นมิตรของเขา รณภพจึงคิดแค่ว่าจะปกป้องรษิกาตอนที่จรรยาภรณ์ด่าทอเธอ เขาไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจะตอบโต้ด้วยวิธีการที่รุนแรงกว่านี้