หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 649

รษิการู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบตัวนั้นหยุดนิ่ง

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า มันเป็นเพราะเลอศิลป์

รษิกากำหมัดแน่นและบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าอย่าหันหลังกลับไปมอง เธอต้องการจะแสร้งทำเป็นว่าเลอศิลป์ไม่ได้อยู่ที่นั่น

คำถามของเขาทำให้เธอหนีไปไหนไม่พ้น และเมื่อคิดถึงคำสารภาพที่มาจากไหนไม่รู้ของเขาแล้ว รษิกาก็กังวลว่าเขาจะเรียกร้องอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลขึ้นมาอีก

ระหว่างนั้น เจตนินก็ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่าคนขับรถของเขามาช้า

“เดี๋ยวผมโทรตามก่อนนะครับ” เจตนินกล่าวขณะหยิบโทรศัพท์ออกมา

นาทีต่อมา เสียงของเลอศิลป์ก็ดังก้องว่า “ในเมื่อคนขับรถของคุณเจตนินยังมาไม่ถึง ผมไปส่งคุณที่บ้านก็ได้นะ ถ้าคุณรษิกาไม่รังเกียจ”

รษิกาเกร็งขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งและหันหลังกลับมาปฏิเสธข้อเสนอของเขาทันที “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันตกลงกับคุณเจตนินเอาไว้แล้ว หากว่าคุณรีบ คุณก็กลับไปก่อนได้เลยค่ะ คุณเลอศิลป์!”

จากน้น รษิกาก็รีบวิ่งไปอยู่ข้างเจตนิน

เธอไม่อยากอยู่ตามลำพังกับเลอศิลป์ เพราะกลัวว่าเขาจะพูดอะไรที่ทำให้เธอปกป้องตัวเองไม่ได้ หรือแย่ไปกว่านั้นคือทำให้เธอตกหลุมพรางอีก

รษิกาไม่ทันเห็นเล่ห์กลของเลอศิลป์เมื่อเช้านี้ และนั่นก็เป็นบทเรียนให้เธอระวังตัวเมื่ออยู่กับเขามากขึ้น

เมื่อเห็นว่ารษิกากำลังจะหนีไปและยังวิ่งไปยืนข้างชายอื่น เลอศิลป์จึงเอื้อมมือมาคว้าเธอไว้อีกครั้งหนึ่ง “คุณไม่ได้บอกไว้เหรอว่าจะไม่หนีไปไหนน่ะ? คุณรษิกา”

รษิกาชะงักไปและหลุบตาลง หลังจากเธอสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้ว เธอก็หันกลับมามองเลอศิลป์อย่างสงบนิ่ง “คุณเลอศิลป์คะ ขอบคุณที่คุณใจดีกับฉันนะคะ แต่ฉันไม่อยากรบกวนคุณเพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ฉันจะกลับบ้านพร้อมกับคุณเจตนินค่ะ”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว รษิกาก็สังเกตเห็นว่าเลอศิลป์กำลังจ้องบางอย่างข้างหลังเธออยู่

ตอนแรกก็รณภพ คราวนี้ก็เป็นคุณเจตนิน

เขาต้องการอะไรของเขากันแน่?