หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 652

รษิการู้สึกมึนงงและร้อนๆ เมื่อตื่นขึ้นมา ในแวบหนึ่งนั้นเธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

เธอพยายามยันกายขึ้นนั่ง หลังจากมองไปรอบๆ แล้วเธอก็นึกได้ว่าอยู่ในรถของเลอศิลป์ เมื่อกี้ที่หลับไปฉันพิงกับอะไรกันนะ?

เธอเหลือบมองชายที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว

เลอศิลป์ดึงแขนของเขากลับมาแล้ว เมื่อดูจากท่าทางที่เขานั่ง ก็เหมือนกับเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

แต่นอกเหนือจากอ้อมกอดของเขาแล้ว รษิกาก็ไม่เข้าใจว่าเธอจะเอนกายไปพิงอะไรได้อีก

เธอพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะ เมื่อกี้นี้ฉันเผลอหลับไป”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็สัมผัสได้ว่าเลอศิลป์จ้องเขม็งมาที่เธอ

เธอนั่งอยู่ในที่ของตัวเองอย่างเงอะงะ โดยพยายามจะรักษาระยะห่างกับเขาไว้

เลอศิลป์มีสายตาเคร่งเครียดเมื่อเขาเห็นเจตนาของเธอ “คุณรษิกา ดูจากเมื่อครู่ที่คุณหลับไปอย่างสบาย ผมคิดว่าคุณคงพอใจกับบรรยากาศภายในรถผมนะครับ”

รษิกาตัวเกร็ง ดวงตาเธอจ้องมองไปยังการตกแต่งภายในรถราวกับเธอไม่กล้าจะสบตาเลอศิลป์ “ฉันดื่มเหล้าไปน่ะค่ะ ก็เลยรู้สึกง่วง”

ความหงุดหงิดพลุ่งพล่านในตัวเธอขณะที่เธอพูดไป ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันยังคงหลับไปหลังจากพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตื่น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ฉันหลับไปในอ้อมแขนของเขาด้วยซ้ำ

เธอไม่รู้ว่าเธอเอนตัวไปหาเขาด้วยอาการมึนงงหรือว่าเลอศิลป์ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด การกระทำของเธอจะทำให้เธอดูเหมือนคนโกหก

เพราะอย่างไรแล้ว เธอก็เพิ่งจะปฏิเสธเลอศิลป์ไปก่อนหน้านี้ แต่ต่อมาาเธอกลับลดกำแพงในใจลงและขึ้นรถมากับเขา

เธอกลัวที่จะจินตนาการไปว่าเลอศิลป์อาจเข้าใจว่าเธอเอียงตัวไปพิงเขาเองตอนที่เธอผล็อยหลับไป

เธอไม่อาจคิดทบทวนสถานการณ์ในขณะที่เธอสังเกตเห็นการกระทำของเขาและยังคงสงสัยในความถูกต้องของคำพูดของเขาอีกด้วย ทำไมฉันต้องทิ้งตัวเองลงไปในอ้อมแขนของเขาด้วย? แต่เสื้อของเขามีรอยยับเล็กน้อย