หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 671

รษิกาตื่นจากภวังค์และเดินตามเด็กๆ ไปที่น้ำพุ

มีผู้ใหญ่มากมายที่เล่นอยู่กับลูกๆ ของพวกเขา พื้นที่ตรงนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กน้อย

เมื่อเธอเห็นภาพที่น่าอบอุ่นใจตรงหน้าเธอ รษิกาก็อดยิ้มไม่ได้

แต่เมื่อเธอละสายตามามองเลอศิลป์ เธอก็คิดว่าเขาไม่เหมาะกับภาพนี้เลยแม้แต่น้อย

เด็กทั้งสามวิ่งไปวิ่งมาขณะที่เขายืนนิ่งอย่างไร้อารมณ์อยู่ข้างๆ เขาปล่อยให้เด็กๆ วิ่งไปรอบๆ ตัวเขาขณะที่เขายืนนิ่งราวกับเป็นอนุสาวรีย์

รษิกาส่ายหน้าด้วยความขบขัน จากนั้นเธอก็เข้าไปเล่นกับเด็กๆ

เมื่อเธอไปเล่นกับเด็กๆ พื้นที่รอบๆ ตัวเลอศิลป์ก็มีที่ว่างเพิ่มมากขึ้น

แววตาของเขาอ่อนโยนขึ้นและริมฝีปากก็กระตุกเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นเด็กๆ เล่นกับเธอ

“แม่ครับ!”

“คุณรษิกา!”

เด็กๆ ชะงักไปและหันมาทางเธอด้วยความสับสน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเด็กๆ เขาหันไปเพียงเพื่อเห็นรษิกายืนอยู่ข้างปั๊มน้ำ เธอเปียกปอนไปหมดและยิ้มขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น

ตอนแรกเด็กๆ ก็ตกใจ แต่เมื่อพวกเขาเห็นรอยยิ้มนั้นบนใบหน้าเธอ พวกเขาก็เริ่มหัวเราะคิกคักกัน

“แม่บ๊องจังเลย!” อชิเดินเข้าไปหาและดึงเธอไปข้างๆ