หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 672

“ขอบคุณค่ะ”

ในที่สุดเลอศิลป์ก็หยุดเดินและดึงมือออกไปจากไหล่เธอ รษิกาผละออกจากอ้อมแขนของเขาทันทีและไปยืนอยู่ข้างๆ ขณะที่กอดอกไว้แน่น

ดวงตาของเลอศิลป์มีแววเคร่งเครียดเมื่อเขาเห็นว่าเธออยากจะออกไปให้ห่างจากเขามากแค่ไหน

ทันใดนั้น บรรยากาศระหว่างพวกเขาก็น่าอึดอัดใจขึ้นมา

รษิกาไม่คิดว่าจะต้องอยู่กับเลอศิลป์ตามลำพัง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือจ้องมองเด็กๆ จากระยะไกลเพื่อให้ตัวเองเบนความสนใจไปทางอื่น

“คุณรู้สึกเหมือนโดนบังคับให้มาดูคอนเสิร์ตวันนี้หรือเปล่าครับ?” เสียงของเลอศิลป์ดังก้องขึ้นมา

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่ง เธอหันไปมองเขาและเห็นแววตาที่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย

เขาขมวดคิ้ว และสีหน้าเขาก็ดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ดูเหมือนเขาคิดอยู่นานก่อนที่จะพูดคำนี้ออกมา

เมื่อเห็นอย่างนั้น รษิกาก็รู้สึกว่าอยากจะขอโทษเขา

ฉันดูเหมือนโดนบังคับเหรอ?

รษิกานึกถึงที่พวกเขาพูดคุยมีปฏิสัมพันธ์ต่อกันตลอดวันนี้อย่างไรบ้าง และต้องยอมรับว่าเธอระแวงเขาอยู่มากทีเดียว

สีหน้าของเธออ่อนโยนลง และเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ค่ะ เห็นเด็กๆ มีความสุขฉันก็พอใจแล้ว”

เลอศิลป์เปิดปากพูด ดวงตาของเขาเคร่งเครียด “ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองหรอกนะครับ คุณรษิกา คุณบอกผมได้ถ้าคุณเหนื่อยแล้ว ผมสัญญาว่าผมจะไม่บังคับฝืนใจคุณ”

หัวใจของรษิกาบีบรัดแน่น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะยังมาลงเอยด้วยการคุยกันถึงเรื่องนี้แม้ว่าฉันจะพยายามไม่พูดมาทั้งวันแล้วก็ตาม แน่นอนว่าเขาสัญญาว่าเขาจะไม่บังคับให้ฉันทำอะไรในคืนนี้ เขายังบอกด้วยว่าเขาหวังว่าฉันจะไม่หลบเลี่ยงเขาและมองเขาเป็นเพื่อนตามปกติแทน เห็นได้ชัดว่าวันนี้ฉันทำไม่สำเร็จ อันที่จริง วันนี้ฉันยิ่งกลัวเขามากขึ้นไปอีก ทั้งหมดเป็นเพราะฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ…

สีหน้าที่ลำบากใจเข้ามาแทนที่รอยยิ้มบนใบหน้าของรษิกา

ถ้าเขาอธิบายเรื่องอัญชสากับฉันได้ งั้นก็อาจจะ…

เมื่อรู้สึกว่าความคิดของเธอเริ่มจะออกนอกลู่นอกทาง รษิกาก็จิกเล็บลงที่ฝ่ามือเพื่อให้ตื่นจากภวังค์ความคิด ฉันไม่ควรคิดอะไรไร้สาระอย่างนี้