หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 673

เมื่อตั้งสติได้แล้ว รษิกาก็เงยหน้ามาเห็นเลอศิลป์อยู่ข้างๆ เธอ เธอรู้สึกผิดอย่างไม่รู้สาเหตุขณะที่พูดออกมาว่า “ขอบคุณค่ะ…”

แทนที่จะตอบ เขากลับขมวดคิ้วแน่นและไม่ปล่อยข้อมือเธอ

เธอค่อยๆ ดิ้นให้หลุดจากมือเขาแต่ก็ไม่เป็นผล การกระทำนั้นกลับทำให้คนอื่นหันมาสนใจพวกเขาแทน

ภายใต้แสงไฟหลากสี ทั้งสองคนดูน่าทึ่งในชุดที่เป็นทางการ เสื้อโค้ทของเลอศิลป์คลุมอยู่บนร่างของรษิกาที่สวมชุดเดรสสีขาว และเขาก็จับข้อมือเธอไว้อย่างมีอำนาจเหนือกว่า พวกเขาดูเหมือนเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากในนิทาน

“คุณคะ”

ขณะที่เธอกำลังจะพูดให้เขาปล่อยมือเธอ พวกเขาก็ได้ยินเสียงเด็กคนหนึ่ง

พวกเขายืนนิ่งและจ้องมองไปทางที่ต้นเสียงนั้น

เด็กหญิงคนหนึ่งในชุดธรรมดาๆ ยืนถือช่อดอกไม้อยู่ตรงหน้าพวกเขา เธอจ้องมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา

เมื่อเด็กหญิงเห็นทั้งสองคนมองเธออยู่ เธอก็ยิ้มหวานๆ ให้ “ซื้อดอกไม้ให้เธอหน่อยไหมคะ? คุณผู้ชาย” เธอยกช่อดอกไม้ในมือขึ้นมา “ดอกไม้ของหนูสดแล้วก็ไม่แพงเลยนะคะ! หนูสาบานได้!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น สัญชาตญาณบอกเขาว่าเด็กคนนี้เป็นมิจฉาชีพ

แต่รษิกากลับย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้าเด็กหญิงคนนั้นแล้ว เธอยิ้มและลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะถามอย่างอ่อนโยนว่า “หนูมาขายดอกไม้เองคนเดียวเหรอคะ? เด็กน้อย”

เด็กคนนั้นส่ายหน้า และถือช่อดอกไม้เอาไว้ด้วยมือเดียวก่อนจะชี้ไปทางร้านที่อยู่ไม่ไกลนัก “แม่หนูอยู่ตรงนั้นค่ะ หนูอยากให้แม่กลับบ้านเร็วๆ”

รษิการู้สึกลำบากใจ ฉันรู้ว่าเลอศิลป์มีเงินติดตัวอยู่ในตอนนี้ ถ้าฉันขอจากเขา เขาก็จะต้องซื้อดอกไม้ในมือเด็กคนนี้แน่ๆ