หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 674

รษิกาชำเลืองมองชายตรงหน้าโดยไม่รู้ตัวก่อนจะหลุบตาลงมองดอกไม้ในมือเธอ หญิงสาวลังเลที่จะคืนดอกไม้ให้เขาไป

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร เด็กทั้งสามก็เข้ามาหาเธอ เมื่อพวกเขาเห็นดอกไม้ พวกเขาก็ตื่นเต้นดีใจกัน

“แม่ครับ ดอกไม้นี่มาจากไหนกัน? สวยมากเลย มันเข้ากับแม่มากเลยครับ!” เบนนี่ชื่นชมแม้จะรู้ว่าใครเป็นคนซื้อดอกไม้นี้ให้แม่

คลื่นแก่งความขายหน้าท่วมท้นในใจรษิกาเมื่อลูกชายถามเธอเช่นนั้น ขณะที่เธอกำลังจะโน้มตัวลงไปส่งช่อดอกไม้ให้ไอรดา เธอก็นึกได้ว่าชายหนุ่มยังคงจับข้อมือเธอไว้อยู่

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสิ่งที่เด็กๆ เองก็เห็นเช่นเดียวกัน

เมื่อรู้เช่นนั้น รษิกาก็เริ่มจะหน้าแดง กระนั้นเธอก็ฝืนยิ้มให้เด็กๆ ขณะที่สะบัดข้อมืออย่างสุขุมเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของชายคนนั้น

แต่แล้วชายหนุ่มก็ยังคงจับข้อมือเธอไว้แน่น

รษิกาขมวดคิ้วและหันไปต่อต้าน

เมื่อเลอศิลป์สบตาเธอ เขาก็สารภาพว่า “คุณรษิกา คุณถือช่อดอกไม้อยู่และผมกลัวว่าคุณจะเปียกอีกถ้าคุณไม่ได้มองดูทางดีๆ ไม่ต้องห่วงนะ พอเราออกห่างจากน้ำพุเมื่อไร ผมจะปล่อยมือคุณไปเอง”

มันเป็นทางที่อ่อนโยนที่สุดที่จะบอกเธอว่าดอกไม้เหล่านั้นเป็นของเธอ

เมื่อรษิกาได้ยินอย่างนั้นและเหลือบมองที่มือซึ่งเกาะกุมข้อมือของเธออีกครั้ง หน้าที่แดงซ่านก็เริ่มลามไปยังหูของเธอ เด็กๆ อยู่รอบๆ ดังนั้นเธอจึงพูดอะไรไม่ได้ เธอได้แต่เงียบไปและปล่อยให้ชายหนุ่มทำตามใจชอบขณะที่เธอคอยย้ำตัวเองว่าเขาแค่จับข้อมือเธอเท่านั้น

โชคดีสำหรับเธอที่เด็กๆ ไม่ได้ถามอีกว่าดอกไม้มาจากไหน

“เราจะกลับบ้านกันเลยไหมครับ?” อชิผู้มีเหตุผลถาม