หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 685

ในอีกด้านหนึ่ง เลอศิลป์กับอัญชสาออกไปจากบ้านภักดีสรวงด้วยกัน

ขณะที่อัญชสานั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสาร เธอก็ยังแสดงอาการสะอื้นไห้ไม่หยุดและเช็ดน้ำตาด้วยความหวังว่าจะได้รับความสนใจจากเลอศิลป์

เลอศิลป์ไม่ได้สังเกตเห็นผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เขาเลย เขาไม่อยากจะพูดอะไรด้วยซ้ำ

อย่างไรเสีย เขาก็รู้เหตุผลที่อัญชสาทะเลาะกับสุเมธแล้ว หากเขาพูดมากไปกว่านี้ เขาก็กลัวว่าจะทำให้อัญชสาร้องไห้หนักกว่าเดิม

จนกระทั่งอัญชสาสังเกตเห็นว่าที่เธอสะอื้นและร้องไห้อยู่นั้นไม่ได้มีผลอะไรต่อเลอศิลป์ผู้ซึ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย เธอจึงค่อยๆ สงบสติอารมณ์และหยุดร้องไห้ ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างรถด้วยความผิดหวัง

เมื่อเห็นทิวทัศน์ข้างนอก สีหน้าของอัญชสาก็เปลี่ยนไปในทันที เสียงของเธออู้อี้จากการร้องไห้ เธอหันกลับมาและถามว่า “เลอศิลป์ มันดึกมากแล้ว เราจะไม่กลับบ้านกันเหรอคะ?”

เลอศิลป์เพียงแค่นั่งอยู่กับที่อย่างเฉยเมยขณะที่เขาตอบว่า “ผมจองห้องไว้ให้คุณแล้วสองคืน”

เขาบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาไม่มีความตั้งใจแม้แต่น้อยที่จะพาเธอกลับไปบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อได้ยินอย่างนั้น อัญชสาก็รู้สึกราวกับโดนน้ำเย็นเทใส่หัวอย่างรุนแรง เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะยืนหยัดเพื่อตัวเอง จึงถามว่า “ฉันจะอยู่ที่นั่นคนเดียวได้ยังไง?”

เลอศิลป์แค่เลิกคิ้วขึ้นมาและพึมพำตอบกลับไป

จากที่จันทราบอก อัญชสาแค่ต้องอยู่ให้ห่างจากพ่อเธอในช่วงเวลาสั้นๆ การที่เขาหาโรงแรมให้เธอพักจึงเป็นการตอบแทนที่เหมาะสมกับความดีที่ครอบครัวภักดีสรวงมีต่อเขาเมื่อก่อนนี้

เมื่อเขายืนยันมาแล้ว อัญชสาก็มีสีหน้านิ่งขึงไป เธอพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกมาจากบ้านภักดีสรวง เธอกับพ่อแม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นไปตามแผน

อนิจจา เธอทำพลาดเสียแล้ว ขณะที่เลอศิลป์ตกลงว่าจะพาเธอไป เขาไม่ได้สัญญาไว้ว่าจะพาเธอกลับบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะจองโรงแรมไว้ให้เธออีกด้วย

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ฉันจะจองโรงแรมเองไม่ได้หรือไงถ้าฉันอยากจะไปพักที่โรงแรมน่ะ?