หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 686

ขณะที่ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟต์ก็ค่อยๆ เปิดออก

เลอศิลป์ได้สติในทันที พอห้าวออกมาจากลิฟต์ แสงสลัวๆ ตรงทางเดินก็ทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

อัญชสาเดินตามเขามาเงียบๆ

เมื่อมาถึงประตูห้อง เลอศิลป์ก็เสียบคีย์การ์ดและเปิดประตูให้เธอ เขาชะงักฝีเท้าและมองเธออย่างเฉยเมย เพื่อรอให้เธอเดินเข้าไปในห้องเอง

อัญชสาก็ชะงักไปและหันมองคนที่อยู่ข้างๆ เธอสงสัยอยู่ในใจว่าทำไมเขาไม่เข้าไปข้างใน

“คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนสักสองสามวัน ผมจะพยายามคุยเรื่องนี้กับคุณสุเมธให้ บางทีผมอาจจะช่วยให้เขาใจเย็นลงและมองเห็นเหตุผลได้บ้าง” เลอศิลป์พูดอย่างเย็นชา เขาตั้งใจจะทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้าของอัญชสาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

เมื่อได้ยินอย่างนั้น อัญชสาก็ใจสลายอย่างเห็นได้ชัด “เลอศิลป์ คุณรู้จริงๆ ใช่ไหมว่าทำไมฉันทะเลาะกับพ่อ? แล้วคุณพูดกับฉันได้เท่านี้จริงๆ เหรอ?”

สีหน้าของเลอศิลป์ยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม “คุณคงไม่อยากได้ยินสิ่งที่ผมต้องพูดในตอนนี้หรอก ผมแนะนำว่าให้คุณพักผ่อนแล้วอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยจะดีกว่า”

เมื่อพูดจบแล้ว เลอศิลป์ก็หันหลังและเดินออกไป

อัญชสาดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะทำอะไรถ้าฉันอยู่ต่อ

เลอศิลป์ไม่อยากสร้างเรื่องสร้างราวมากเกินความจำเป็น เพียงเพราะความดีที่ตระกูลภักดีสรวงเคยทำไว้ให้เขา และด้วยข้อเท็จจริงที่ว่าอัญชสาเพิ่งโดนไล่ออกมาจากบ้าน

แต่เขาก็เดินไปได้แค่สองสามก้าว ขณะที่มีคนมาคว้าเสื้อเขาไว้จากข้างหลัง

เลอศิลป์รู้สึกได้ว่าใจอ่อนยวบ แต่เขาก็พยายามรักษาสีหน้าให้เหมือนเดิมไว้และหันหลังกลับไปพูดว่า “ปล่อยผม!”

“ฉันไม่ปล่อย! เลอศิลป์ ฉันกลัว! คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันไม่ได้เลยเหรอ?” สีหน้าของอัญชสาเจือไปด้วยความอ้อนวอนและความมุ่งมั่นขณะที่เธอพูดต่อไปว่า “ยังไงเราก็ยังหมั้นกันอยู่นะ! ไม่มีใครแปลกใจหรอกถ้าคุณอยู่กับฉันที่นี่!”