หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 692

ระหว่างนั้น รษิกากับเจตนินก็เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล

ผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ารอพวกเขาอยู่ที่ล็อบบี้ เขารีบเข้ามาทักทายคนทั้งสองและพาพวกเขาตรงไปยังห้องพักฟื้นของโจ้ในทันที

หมอที่ดูเหมือนจะทำงานให้กับตระกูลดำรงกุลกำลังตรวจรักษาโจ้อยู่ในตอนนั้นพอดี

เขายืนขึ้นและทักทายเจตนินทันทีเมื่อได้เจอ “สวัสดีครับ คุณเจตนิน”

เจตนินพยักหน้า “เขาเป็นยังไงบ้าง?”

“ไข้เขาขึ้นสูงมากเลยครับ แล้วก็ท้องเสียด้วย ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะวินิจฉัยโรคนี้ยังไงดี” หมอคนนั้นตอบด้วยสีหน้าที่มีความขัดแย้งในใจ

เจตนินเหลือบมองรษิกาหลังจากได้ยินเช่นนั้น

สายตาของรษิกาจับจ้องอยู่กับโจ้เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง

เธอเจ็บปวดอยู่ลึกๆ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของโจ้ซีดเซียวมากแค่ไหนขณะที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล

เมื่อรู้สึกว่าเจตนินจ้องมองอยู่ รษิกาก็พยักหน้าให้เขาเป็นเชิงบอกว่าเธอพร้อมจะรักษาโจ้ทุกเมื่อ

จากนั้นเจตนินก็บอกหมอไปว่า “นี่คือคุณหมอรษิกา เธอช่วยรักษาเด็กคนนี้ตอนที่มีงานให้คำปรึกษาทางการแพทย์เมื่อคราวก่อน ช่วยให้เธอได้ดูอาการเด็กคนนี้ก่อนนะครับ”

หมอพยักหน้าและขยับไปข้างๆ เพื่อให้มีที่ว่างสำหรับรษิกา

รษิกาขมวดคิ้วด้วยความกังวล เธอนั่งลงข้างเตียงและตรวจชีพจรของโจ้

แม้ว่ามีอาการเพ้อเล็กน้อยจากไข้สูง แต่โจ้ก็จำรษิกาได้และยิ้มให้เธออย่างอ่อนแรง

รษิการู้สึกปวดใจเมื่อเห็นเด็กน้อยเข้มแข็งแค่ไหน “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรักษาเธอให้ได้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่นและอ่อนโยน

โจ้ผอมลงไปมากตั้งแต่เจอกันครั้งล่าสุดในตอนให้คำปรึกษาทางการแพทย์ เขาตัวร้อนเป็นไฟเพราะไข้สูง และหน้าเขาก็ซีดอย่างกับกระดาษขาว แต่เขายังคงยิ้มให้ฉันและไม่อยากให้ฉันต้องเป็นห่วง… การเป็นแม่ของเด็กสองคนมันทำให้ฉันใจสลายมากเมื่อได้เห็นเขาเป็นอย่างนี้

เขาเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมากในตอนนี้ แต่ฉันก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย…