หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 693

เมื่อเวลาผ่านไป รษิกาก็ฝืนตัวเองให้สงบใจลงและขอชุดฝังเข็มมาจากเจตนิน

จากนั้นเธอก็เริ่มงานและรักษาด้วยการฝังเข็มเพื่อช่วยให้อาการของโจ้คงที่และควบคุมความเจ็บป่วยของเขาได้

โชคดีที่มันไม่ใช่ครั้งแรกของโจ้ที่ได้รับการรักษาเช่นนี้ เขาจึงไม่รู้สึกกลัวแม้จะเห็นเข็มยาวๆ เล่มนั้นก็ตาม

รษิกาจำได้ว่าโจ้มีจุดฝังเข็มที่ไม่เหมือนใครอย่างไรบ้าง และเนื่องจากเขาป่วย เธอจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อฝังเข็ม

หน้าผากของเขามีเหงื่อท่วมในตอนที่เธอฝังเข็มไปจนเสร็จ

“ผมเพิ่งได้คุยกับหมอที่ดูแลโจ้” เจตนินส่งเสียงอยู่ข้างหลังเธอ

รษิกาเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เขาว่าไงบ้างคะ? คุณได้ข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์มาบ้างหรือเปล่า?”

“เท่าที่เรารู้คือโจ้ทรมานจากการขาดสารอาหารบางอย่าง” เจตนินตอบพลางขมวดคิ้ว

รษิกาขมวดคิ้วเหมือนกันขณะที่ทั้งสองมองไปยังผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง

เลอศิลป์บริจาคสิ่งของให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไปตั้งเยอะในชื่อตระกูลคชาเรศในวันที่ให้คำปรึกษาทางการแพทย์ แล้วเราเองก็บริจาคไปเป็นการส่วนตัวตั้งมากมายหลังจากนั้น เรื่องนี้จึงไม่ควรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

ผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าถอนหายใจอย่างสิ้นหวังเมื่อเห็นทั้งสองคนจ้องมองมาที่เขา “โจ้ไม่ยอมกินข้าวให้หมดตั้งแต่เขามาถึงสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เขากินข้าวแต่ละมื้อน้อยมากๆ เราพยายามพูดให้เขากินเยอะๆ แล้ว แต่เขาก็ไม่เชื่อฟังเลยครับ”

จากนั้นทั้งสองคนก็มองโจ้ซึ่งกำลังยิ้มด้วยความรู้สึกผิด

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา รษิกาก็ปวดใจ เธอไม่อยากกดดันเรื่องนี้ต่อจึงนั่งลงข้างเตียงและตรวจสอบชีพจรเขาอีกครั้ง

พอได้เห็นหนทางแล้ว ไม่นานนักรษิกาก็สามารถระบุได้ว่าทำไมโจ้ถึงล้มป่วย