หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 707

อชิยื่นดอกไม้ให้เลอศิลป์อีกครั้งอย่างลังเล “ในช่อดอกไม้ของแม่มีดอกลิลลี่ตั้งเยอะ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงกล้าเด็ดมันมาหนึ่งดอก”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขาเข้าใจสิ่งที่อชิอยากจะสื่อได้ในที่สุด

ใครบางคนส่งดอกไม้ช่อนี้มาให้รษิกาเพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันเป็นคนที่เข้าใจผิดกับเรื่องทั้งหมดเอง ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงได้โกรธขนาดนั้น!

สีหน้าของเลอศิลป์ผ่อนคลายลงมากเมื่อเขาได้รู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาชำเลืองตามองไปที่รษิกาที่กำลังวุ่นอยู่ในครัว จากนั้นจึงหันมารับดอกไม้ที่อชิถืออยู่ในมือ “ฉันขอโทษ ฉันด่วนสรุปเกินไป ฉันกับไอวี่จะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ด้วย”

เขาพูดเช่นนั้นพร้อมกับวางไอรดาลง

ทันทีที่เท้าแตะพื้น ไอรดาก็เหลือบตามองพ่อของเธอแวบหนึ่งก่อนที่จะวิ่งไปหารษิกาที่อยู่ในครัว

ในห้องนั่งเล่น เลอศิลป์ถือดอกลิลลี่ที่เด็กชายเด็ดมาจากช่อดอกไม้ของรษิกาพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาและอชิสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง

อชิและเบนนี่เห็นถึงความหงุดหงิดในแววตาของเลอศิลป์ พวกเขาแอบมองตากันด้วยความไม่สบายใจนัก

พ่อกับแม่ทะเลาะกันเป็นประจำ แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้แม่ดูโกรธมาก จะมีทางไหนที่เราช่วยพวกเขาได้บ้างนะ?

ที่ในห้องครัว ไอรดากอดขาของรษิกาไม่ยอมปล่อย

รษิกาที่ยังคงมีอารมณ์โกรธอยู่งุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นไอรดาวิ่งเข้ามาในครัวด้วยความไม่พอใจ “เป็นอะไรไปไอวี่? ฝาแฝดแกล้งอะไรหนูหรือเปล่า?”

ขณะที่ถามรษิกาก็ปรายตามองไปที่ประตู เรื่องนี้มันดูแปลกๆ เด็กๆ ชอบเล่นกับไอวี่มาตลอด แล้วทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงได้รังแกเธอล่ะ? นอกจากอชิและเบนนี่ ตัวการอีกคนที่น่าจะเป็นไปได้คือเลอศิลป์

วินาทีถัดมาไอรดาก็ตอบกลับเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เธอคิดไว้นั้นถูกต้อง

“คุณพ่อค่ะ! คุณพ่อแกล้งหนู!” ไอรดาพูดขึ้นด้วยความโกรธและพร่ำบ่นสิ่งที่พ่อทำกับเธอให้รษิกาฟัง

เลอศิลป์พูดก่อนหน้านี้ว่าเขาจะพาไอวี่กลับบ้าน แต่ฉันก็ห้ามเขาไปแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาจะฝืนทำแบบนั้นต่อไป และฉันสงสัยว่าทำไมไอวี่ถึงเข้ามาอยู่กับฉันในห้องครัวนี้ได้