หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 706

ที่ชั้นล่าง เลอศิลป์เองก็เห็นว่าเด็กๆ กำลังจะเดินลงมาแล้วเช่นกัน

เด็กๆ กำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเลอศิลป์เงยหน้ามองไอรดาและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ลงมาไอวี่ เราจะกลับบ้านกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กๆ ก็ถึงกับตกใจ

ไอรดาเบิกตากว้างด้วยความงุนงง “คุณพ่อคะ…”

ฉันสัญญากับคุณรษิกาไปแล้วว่าฉันจะอยู่ทานข้าวเย็นคืนนี้ พ่อพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน? แม้ว่าพ่อกับคุณรษิกาจะทะเลาะกัน แต่เขาก็ไม่ควรพาฉันกลับบ้านแบบนี้ อีกอย่างพ่อเป็นคนบอกฉันเองว่าอยากให้ฉันช่วยตามจีบคุณรษิกา ถ้าฉันกลับบ้านไปแล้วคุณณษิกาจะหายโกรธได้ยังไงล่ะ?

ถึงอย่างนั้นเลอศิลป์ก็ยังยืนกราน “คุณรษิกามีธุระอื่นที่เธอต้องจัดการเราไม่รู้ว่าคืนนี้เธอจะมีแขกคนอื่นอีกไหม จะดีกว่าถ้าเราไม่รบกวนเธอในวันนี้”

เลอศิลป์พูดพร้อมกับเดินตรงมาที่บันไดสองสามก้าวและยื่นมือไปหาไอรดา

ไอรดาเม้มปากและหลบอยู่หลังเบนนี่และอชิ “ไม่ค่ะ! หนูจะทานข้าวเย็นกับคุณรษิกา!”

อชิและเบนนี่ที่เอาตัวบังไอรดาเอาไว้ด้านหลังพูดขึ้นว่า “คุณเลอศิลป์ คืนนี้เราไม่มีแขกคนอื่นมาที่บ้าน ดังนั้นคุณกับไอวี่อยู่ที่นี่ได้นะครับ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขารู้ดีว่าเด็กชายทั้งสองไม่ใช่ลูกชายเขาเขา เขาจึงปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงเล็กน้อย “ถ้าเธอชอบไอวี่มาก ค่อยไปเล่นด้วยกันตอนไปโรงเรียนก็ได้ แต่ตอนนี้ไอวี่ต้องกลับบ้านไปกับฉันก่อน”

อชิและเบนนี่สบตากันด้วยความกังวล พวกรู้ว่าพ่อโกรธที่แม่นำช่อดอกไม้นั้นกลับมาบ้าน แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกันดี เด็กชายทั้งสองอยากอธิบายทุกอย่างให้เลอศิลป์เข้าใจ หากพวกเขาหลีกทางให้ เลอศิลป์ต้องพาไอวี่กลับบ้านอย่างแน่นอน

ทั้งสองอยู่ในสภาวะที่ไม่รู้จะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นไม่นานจู่ๆ อชิก็วิ่งลงบันไดไป