หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 705

หลังจากที่เธอทำความสะอาดโต๊ะทานกาแฟเรียบร้อย เธอก็ลุกขึ้นเพื่อนำขยะไปทิ้งและพบว่าเลอศิลป์ยืนขวางประตูไว้ “ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหมคะ? คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้นก่อนที่จะเบี่ยงตัวหลีกทางให้เธอผ่านไป

เขามองเธอเธอเดินจากไปและไม่อาจห้ามสายตาของตัวเองให้มองไปยังช่อดอกไม้เที่เธอวางไว้บนโซฟา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

หลังจากทิ้งขยะเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้ยินเลอศิลป์เอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “คุณเคยบอกผมว่าคุณจะปฏิบัติกับผมเหมือนกับคนอื่นๆ ไม่ใช่เหรอ?”

รษิกาหยุดเดินเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและเงยหน้ามองเขาด้วยด้วยสีหน้าสงสัย

เลอศิลป์ถามขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ทำไมคุณถึงปฏิเสธการรับดอกไม้ที่ผมส่งให้คุณทุกครั้งก่อนหน้านี้ แต่กลับรับช่อดอกไม้จากใครก็ไม่รู้กลับมาบ้าน?”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้ตอบอะไร เธอก็ได้ยินเขาพูดต่อว่า “แล้วดอกไม้นั่นมาจากใครล่ะ รณภพงั้นเหรอหรือว่าเจตนิน?”

“ได้มาจาก…” รษิกากำลังจะตอบโดยที่เธอไม่ได้คิดอะไร จังหวะนั้นเองเมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทางน่ากลัวของเขาเธอก็หยุดพุดทันที

เลอศิลป์คิดว่าเธอกำลังจะตอบ แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อจู่ๆ เธอก็เงียบไปหลังจากที่เริ่มต้นพูด

หลังจากรออยู่สักพักและยังไม่ได้รับคำตอบจากเธอ เลอศิลป์ก็ยิ่งดูอารมณ์เสียหนักยิ่งกว่าเดิม

รษิกาไม่อยากใส่ใจชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอจึงเดินต่อไปเพื่อที่จะเข้าบ้านแต่เขากลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

“ทำไมคุณถึงไม่ตอบผม?” เลอศิลป์สบตามเธอด้วยแววตาเดือดดาลด้วยความโกรธ ความสงสัยในความสัมพันธ์ของเธอกับรณภพและเจตนินยิ่งทวีคูณมากขึ้นไปอีก

รษิกาหยุดเดินและหันกลับไปมองเขา เธอรู้สึกโกรธและผิดหวังมาก สายตาของเธอเย็นชาลงทันที

“ฉันอธิบายเรื่องนี้กับคุณไปหลายครั้งแล้ว ถ้าคุณยังคงอยากจะเข้าใจผิดแบบนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว อีกอย่างสิ่งที่คุณพูดออกมาทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็เป็นสิ่งที่คุณคิดเองเออเอง ฉันไม่เคยยอมรับอะไรเลย”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาปล่อยฉันไปง่ายขนาดนี้…