หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 712

เลอศิลป์ที่ยืนอยู่ตรงบันไดขมวดคิ้วด้วยความงุนงงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขาหันกลับมามองรษิกาที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องด้วยความประหลาดใจ

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อยและหลุบตามองต่ำ ราวกับว่าเธอรู้สึกเสียใจที่กล่าวชวนเขาก่อนหน้านี้

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เลอศิลป์ก็ยิ้มบางๆ “คุณไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกนะคุณรษิกา ผมคงไม่เปลี่ยนใจเพียงเพราะอาหารมื้อเย็นหรอก”

หลังจากพูดจบ เขาก็ผงกหัวให้เธอก่อนที่จะหันหลังเดินลงบันไดไป

รษิกาเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว เธอถอนหายใจและพูดขึ้นอีกครั้ง “อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันเถอะค่ะ ไอวี่คงเสียใจมากถ้าคุณกลับไปก่อน”

คำพูดนั้นมีความหมายต่อเลอศิลป์และตัวเธอเอง

ตอนที่เขาพูดถึงเธอเมื่อหกปีก่อนขึ้นมา เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงความรู้สึกของตัวเธอเองที่จากไปโดยที่เห็นภาพเขานอนอยู่เพียงลำพัง

แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดเพราะเขา แต่เธอก็ใจดีพอและไม่ต้องการเห็นใครต้องพบเจอกับความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่เธอได้รับในช่วงเวลานั้น

เมื่อได้ยินเธอเอ่ยปากเช่นนั้น เลอศิลป์ก็หยุดเดิน สายตาของเขาหม่นลงในขณะที่หัวใจของเขาบีบรัดแน่นด้วยความเจ็บปวด

เขาพอจะรู้ถึงสาเหตุที่เธอยอมให้เขาอยู่ต่อ และด้วยสาเหตุนี้เองทำให้เขายิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองในอดีตมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ฉันจะคิดไตร่ตรองเรื่องระหว่างเราให้ดีอีกครั้งหนึ่ง แต่ฉันหวังว่าคุณจะให้เวลาฉันมากกว่านี้อีกสักหน่อย” รษิกายอมอ่อนข้อให้เขาอีกครั้ง

เมื่อเลอศิลป์หันมาเผชิญหน้ากับเธอ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนกลับเป็นสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ “ขอบคุณครับ”

รษิกายิ้มให้เขาขณะที่ในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่พลุ่งพล่าน

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินตามกันลงไปข้างล่าง

ที่ชั้นล่างเด็กๆ กำลังเล่นตัวต่ออย่างใจจดใจจ่อ ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงคนเดินลงบันได พวกเขาก็ลุกขึ้นและวิ่งไปที่ห้องโถงทันที เด็กๆ มองเลอศิลป์และรษิกาด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน

โอ้โห พวกเขาฉลาดขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะลงมือทำไปแล้ว ฉันก็ไม่สามารถไล่ตามพวกเขาได้ทันเลย นอกจากนี้พวกเขายังดูไร้เดียงสาจนฉันอดสงสัยไม่ได้