หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 713

เด็กๆ ช่วยเหลืออะไรรษิกาในครัวได้ไม่มากนัก แต่การที่มีพวกเขาอยู่ด้วยทำให้อารมณ์สับสนวุ่นวายที่อยู่ในใจของรษิกาค่อยๆ สงบลงได้

เมื่อเธอเดินออกมาจากครัวหลังจากที่ทำอาหารเย็นเสร็จ เธอก็เห็นเลอศิลป์นั่งอยู่ที่โซฟา

ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยมากเพราะเขาหลับไปแล้วขณะที่เธอและเด็กๆ เตรียมอาหารอยู่ในครัว หัวของเขาเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย เขาหลับอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังคงดูสง่างามอยู่ดี

เมื่อเห็นดังนั้นรษิกาจึงเคลื่อนตัวอย่างเบาเสียงที่สุด และส่งสัญญาณให้เด็กๆ เบาเสียงเช่นกัน

เด็กๆ มองตามสายตาของเธอและทันทีที่เห็นว่าเลอศิลป์หลับสนิท อชิกับเบนนี่ก็มีสีหน้างุนงง

พ่อมักจะวุ่นอยู่กับงานทุกครั้งที่เขาว่าง แต่วันนี้เขาเผลอหลับไป ช่วงนี้เขาทำงานหนักมากเกินไปหรือเปล่านะ?

สองพี่น้องมองไอรดาด้วยความสงสัย

เมื่อไอรดาเห็นผู้เป็นพ่อที่นอนกลับอยู่ที่โซฟา รอยยิ้มก็ค่อยๆ หายไปจากใบหน้าเธอ แววตาของเธอถูกแทนที่ด้วยความกังวล

เมื่อสบตากับพี่ชายของเธอทั้งสองคน เธอก็อธิบายด้วยเสียงกระซิบให้พี่ชายทั้งสองของเธอฟังว่า “ช่วงนี้พ่อนอนหลับไม่ค่อยสนิท พ่อนอนไม่ค่อยหลับบ่อยๆ แต่พ่อก็มีงานมากมายที่ต้องทำ ทุกอย่างเลยยิ่งแย่”

แม้ว่าพ่อของเธออาจไม่ได้บอกเรื่องนี้ตรงๆ กับไอรดา แต่เธอเคยได้ยินเขาพูดเรื่องนี้กับคติยา เมื่อเธอรู้ว่าพ่อมีปัญหาในเรื่องการนอน เธอก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนัก

จู่ๆ ไอรดาก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก เธอหันไปมองรษิกาอย่างมีความหวัง

รษิกางุนงงกับสายตาที่ไอรดาจ้องมองมา

“คุณรษิกาเป็นหมอที่เก่งมากใช่ไหมคะ? คุณช่วยรักษาอาการนอนไม่หลับให้พ่อได้ไหมคะ?” ไอรดาค่อยๆ ยื่นมือมาจับที่ชายเสื้อของรษิกา

ใบหน้าที่ดูเป็นกังวลของเด็กหญิงทำให้รษิกาปวดแปลบในใจ

ถ้าเขานอนไม่หลับเพราะความผิดปกติทางร่างกาย มันเป็นเรื่องง่ายมากที่เธอจะรักษาเขาให้หาย แต่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงการถูกเนื้อต้องตัวได้ระหว่างที่ทำการรักษา

เธอรู้สึกสับสนอยู่ในใจเมื่อนึกถึงเกมที่พวกเขาเล่นกันเมื่อตอนบ่าย

“พ่อนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้วค่ะ” ไอรดากระตุกชายเสื้อของรษิกาอีกครั้งและมองเธอด้วยสายตาอ้อนอวน

สุดท้ายรษิกาก็ยอมใจอ่อน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ตอบตกลงพร้อมรอยยิ้ม “ก็ได้จ้ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปกินข้าวเย็นกันก่อน ปล่อยให้พ่อของหนูได้นอนพัก หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะตรวจดูอาการให้เขาอีกที”

หลังจากได้รับคำยืนยันจากรษิกา ไอรดาก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย “ขอบคุณค่ะ คุณรษิกา”

รษิกายิ้มและลูบหัวเด็กหญิง จากนั้นเธอก็กินข้าวเย็นกับเด็กๆ ทั้งสามคนของเธอในขณะที่อาหารยังร้อนอยู่

เมื่อรู้ว่าเลอศิลป์กำลังหลับ เด็กๆ จึงระมักระวังกันมากขึ้น พวกเขาระวังตัวกันเป็นพิเศษไม่ให้เกิดเสียงดังขณะที่ทานอาหารเย็น

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย เด็กๆ ต่างมองไปที่รษิกาด้วยความคาดหวัง พวกเขาหวังว่าเธอจะรีบรักษาเลอศิลป์ให้เร็วที่สุด

รษิกาหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตากดดันของเด็กๆ “เด็กๆไปเล่นกันก่อนนะ ฉันจะไม่มีสมาธิถ้าพวกเธอจ้องมองฉันอยู่แบบนี้”

แม้จะรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เด็กๆ ก็เดินไปที่สวนหลังบ้านอย่างเชื่อฟัง พวกเขาคิดว่ามันคงไม่เหมาะเท่าไรหากพวกเขาจะยืนอยู่ข้างๆ ขณะที่รษิกากำลังรักษาเลอศิลป์

รษิกาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอเห็นว่าเด็กๆ ออกไปกันแล้ว

อันที่จริงด้วยความสามารถของเธอ เธอไม่ได้จำเป็นต้องใช้สมาธิมากมายขนาดนั้นเพื่อรักษาอาการนอนไม่หลับ

ความจริงเธอไม่อยากให้เด็กๆ เห็นว่าเธอแตะเนื้อต้องตัวเลอศิลป์ต่างหาก

เมื่อมองดูพวกเขา รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเลอศิลป์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

เมื่อเด็กๆ เดินไปไกลมากพอจนเธอไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาแล้ว รษิกาก็เดินตรงไปที่โซฟาและมองดูชายที่นอนหลับสนิท