หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 714

เมื่อตอนบ่ายตอนที่พวกเขาเรียงแถวเล่นกับเด็กๆ นั้นรษิกาไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของเขาเท่าไรนัก

แต่เมื่อเธอลองพิจารณาใบหน้าของเขาในตอนนี้ เธอพบว่าอาการนอนไม่หลับของเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานั้นค่อนข้างรุนแรง สังเกตได้จากใต้ตาของเขาที่มีรอยคล้ำอย่างชัดเจน

อีกอย่าง ไม่ง่ายนักที่เขาจะหลับสนิทได้ขนาดนี้

แม้ว่าเมื่อหกปีที่แล้วในช่วงเวลาที่เราได้นอนด้วยกันเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็มักจะนอนไม่ค่อยหลับและสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ฉันขยับตัวเข้าไปใกล้ จากนั้นเขาก็จะลุกจากเตียงและเดินจากไป

เมื่อนึกถึงประสบการณ์เมื่อหกปีก่อนของเธอ รษิกาก็ถอนหายใจเงียบๆ ขณะที่มองชายที่หลับใหลตรงหน้าเธอ

“คุณเลอศิลป์คะ” รษิกาเรียกเขาเบาๆ หวังว่าจะให้เขาตื่นเพื่อให้เธอทำการรักษาได้ง่ายขึ้น

น่าเสียดายที่ชายตรงหน้าเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

หลังจากลังเลอยู่สองสามวินาที รษิกาก็เอื้อมมือของเธอไปแตะลงที่ข้อมือของชายที่นอนหลับสนินอยู่ข้างๆ

ยังไม่ทันที่นิ้วของเธอจะแตะที่ข้อมือของเขาเพื่อตรวจวัดชีพจร เธอก็สังเกตเห็นว่าเขาขมวดคิ้วเหมือนว่าเขากำลังจะตื่น

ทันทีที่เธอเห็นเช่นนั้น เธอก็ตกใจและกดนิ้วลงไปที่ข้อมือของเขาอย่างแรง วินาทีถัดมา เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปและกำลังจะดึงมือของเธอออก

ขณะที่หลับอยู่ เลอศิลป์รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้เขาด้วยความลังเล เมื่อเขากำลังจะลืมตาก็พบพบว่าใครคนนั้นจับข้อมือเขา โดยสัญชาตญานเขาจึงคว้ามือนั้นและดึงเข้ามาในอ้อมแขน

“อ๊ะ…” รษิกาที่ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเลอศิลป์โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวร้องออกมาก่อนที่จะเอื้อมมือไปพยายามที่จะผละออกจากการโอบกอดของเขา “เลอศิลป์ นี่ฉันเอง! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้น

เขาลืมตาขึ้นและพบว่ารษิกานั่งอยู่บนตักของเขาด้วยความตื่นตระหนก เธอพยายามดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา