หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 717

รษิกาไม่รู้ว่าไอรดากระซิบอะไรที่ข้างหูของเลอศิลป์ เธอรู้แค่เพียงว่าเขาส่งสายตามีนัยยะบางอย่างมาที่เธอก่อนจะตอบกลับไอรดาเสียงเบาว่า “เปล่า”

ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำนั้น เลอศิลป์และไอรดาก็มองมาทางเธอ

เลอศิลป์มีสีหน้าไม่รู้เรื่องแบบแปลกๆ ส่วนสีหน้าของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความสงสัย

คำถามที่เด็กหญิงถามเธอมื่อตอนที่อยู่ที่สวนหลังบ้านแวบเข้ามาในหัวของรษิกา

เมื่อมองจากท่าทางของเขา เธอก็รู้สึกว่าเธอพอจะคาดเดาถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างไม่ยากนัก

เมื่อคิดถึงความตั้งใจที่ไอรดาต้องการจะแก้แค้นให้เธอ รษิกาก็ทั้งขบขันและหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน เธอเดินตรงไปข้างหน้าและเอ่ยขึ้นว่า “ไอวี่เป็นห่วงคุณมาก ดังนั้นฉันควรดูแลคุณให้ดีที่สุด อีกอย่าง ปัญหาก็คือภาวะนอนไม่หลับที่คุณกำลังเป็นอยู่”

ในอีกนัยยะหนึ่ง เธอพยายามสื่อให้เขาเข้าใจว่าที่เธอตัดสินใจที่จะรักษาเขานั้นเป็นเพราะเห็นแก่ไอรดา

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วมองลูกสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา

ไอรดาพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี

ไม่นาน เลอศิลป์ก็หัวเราะเบาๆ และยื่นข้อมือให้กับรษิกา

รษิกายื่นมือไปสัมผัสข้อมือของเขา อย่างไรก็ตามในขณะที่กำลังตรวจสอบอาการ เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความอบอุ่นที่แผ่มวลออกมาจากข้อมือของเขาได้เลย

ปกติแล้วเธอใช้เวลาตรวจดูอาการอย่างมากก็เพียงแค่หนึ่งถึงสองนาทีเท่านั้น แต่เธอกลับใช้เวลานานมากกว่านั้นเพราะเธอไม่มีสมาธิเอาเสียเลย

“ถ้าคุณไม่สามารถหาสาเหตุได้ก็ไม่เป็นไรนะ ช่วงนี้ผมอาจจะงานยุ่งมากเกินไป อาการน่าจะดีขึ้นถ้าผมได้พักผ่อนสักสองสามวัน” เลอศิลป์เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ อย่างหงุดหงิดเมื่อเห็็นว่าเธอไม่สามารถตรวจหาสาเหตุได้หลังจากใช้เวลาไปครู่หนึ่ง

ทันใดนั้นเองรษิกาก็เจอสาเหตุที่ทำให้เขานอนไม่ค่อยหลับ เธอปล่อยนิ้วออกจากข้อมือของเขาและเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบว่า “ตับของคุณอักเสบเล็กน้อย อาจเป็นเพราะว่าคุณโหมงานหนักเกินไป กินยาเพื่อลดการอักเสบสักหน่อยก็จะดีขึ้น อีกอย่างอาการจะดีขึ้นได้เองถ้าคุณพักผ่อนอย่างเต็มที่สักสองสามวัน”

ดูเหมือนว่าความรู้สึกของเด็กๆ ที่มีต่อเลอศิลป์นั้นเปลี่ยนไปแล้วหลังจากที่ไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนในช่วงวันหยุดครั้งล่าสุด ฉันยังจำได้ว่าอชิและเบนนี่เกลียดเลอศิลป์ยิ่งกว่าฉันในสมัยก่อนเสียอีก ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่วันใดก็วันหนึ่งพวกเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน